اگر به زیر پایمان و زمین خودمان نظر بیندازیم و
عمر آن را چهارو نیم ملیارد سال بدانیم و بپذیریم ( زمین شناسان آن را اثبات نموده
اند) مشاهده میکنیم که تمام عناصر پایدار ممکن ( جدول تناوبی ) در زمین موجود است.
این یعنی که طبیعت ( ستارگان ) فرصت داشته است
تا تمام عناصر را بسازد. برای اورانیوم 238 نزدیکترین عدد بزرگ که با فروپاشی ،
امکان بوجود آمدن اورانیوم را محقق کند 256 است .
تبدیل ئیدروژن به هلیوم را مد نظر بگیریم ، در
خورشد با فرض سن همین چهار و نیم ملیارد سال ، طی این زمان واقعا به میزان کافی
هلیوم تولید نشده و از شروع عمر خورشید حدود ده ملیارد سال زمان نیاز است تا این
هلیوم تولید شده قابل استفاده توسط سایر ستارگان باشد.
اگر ده ملیارد سال ( و آین آن چیزی است که به آن
مطمئن هستیم ) و نسبت تبدیل تصادعدی برای
عناصر را در نظر بگیریم ، خواهیم داشت
1-2-4-8-16-32-64-128-256
1-2-3-4-5-6-7-8 مرحله زمان نیاز است ،
به این زمان باید عمر سفر عنصر برای شروع مرحله
بعدی را نیز در نظر بگیریم، که در اینجا از آن صرفنظر میکنیم.
خواهیم داشت ، دو به توان هشت (8 )برابر عمر
تبدیل ئیدروژن به هلیوم(10 ملیارد سال) ، زمان نیاز داریم تا این اتفاق بیفتد.
یعنی 10*8=
80 ملیارد سال زمان مورد نیاز است تا یک هسته اتم با تعداد 256 عدد نوترون و
پروتون بتواند بوجود بیاید.
یعنی بیش از هشتاد ملیارد سال زمان برای این
ساخت و ساز مورد نیاز است.
در این محاسبه
عمر واقعی خورشید را به عنوان میانگین کل سیستم عمر ستارگان در نظر گرفته
ایم که با توجه به نمودار هرتسپرونگ-راسل و محاسبه عمر ستارگان ، صحیح به نظر
میرسد.
راه دیگر ، تشکیل ستارگان بزرگتر با دمای بیشتر
و عمر کمتر میباشد.در واقع این ستارگان بعد از طی عمر خود ، منبسط شده و با یک
اتفجار تبدیل به نو اختر یا ابر نو اختر خواهند شد.
این انفجار است که مقداری از سطح این ستارگان را
به جهان اطراف میفرستد. آنچه در جهان هستی توسط تلسکوپها مشاهده میگردد آن است که
ابر نو اختران منفجر شده ، یک شعاع مواد و گازهای متصاعده را تشکیل داده اند.
یعنی آنچه از انفجار بوجود آمده ، در مقیاس
کیهانی مسافت های ناچیزی را طی نموده است.
بنا براین این مواد امکان رسیدن به ستاره های
اطراف را نیز نداشته اند. ( گر چه با دور شدن از مرکز چگالی آنها کاهش یافته و
امکان تشکیل یک ستاره دیگر را برای تولید یک ستاره دیگر کم مینماید)
به خاطر داشته باشیم که امروز ما یک تصویر حال
حاضر از کل سیکل های متفاوت پروسه های جهانی را مشاهده میکنیم و بر اساس آن حدس
میزنیم که این فرآیندها چه میتواند باشد.
راه کار دیگر برای تشکیل انواع عناصر در جهان
هستی سیاه چاله ها هستند.
چنانچه یک جرم ( ستاره ) به نزدیکی سیاه چاله
برسد ، به سرعت به داخل آن کشیده میشود. این سرعت زیاد و فروپاشی ستاره ، باعث
میشود که از دو سوی (شمال و جنوب) سیاهچاله دو ستون مواد داغ به بیرون فوران
میکند.
این مواد خارج شده ، میتوانند از عناصر مختلف
تشکیل یافته باشند.
یعنی سیاه چاله ها امکان تبدیل انواع مواد را از
هر مواد اولیه ای دارند که تا کنون فرآیند آن شناسائی نگردیده است.
به هر تقدیر با توجه به همه پارامترهای بیان شده
، عمر جهان هستی باید بسیار بیشتر از 14 ملیارد سال باشد.
به نظر میرسد هنوز یک دهم آسمان را در افق دید و
ذهنیت داشته ایم .
http://hyperphysics.phy-astr.gsu.edu/hbase/astro/herrus.html
