سرعت پیشرفت علم و تکنولوژی بسیار زیاد شده است و این برای مدیرانی که باید با آخرین تکنولوژی در زمینه های مختلف کار کنند مشکل شده است .
روش سنتی این مدیران استفاده از اهل فن و متخصصان، اساتید دانشگاه ها ( به عنوان کارشناس ) بوده است . در جلساتی ، با این مشاوران نشسته و در خصوص موضوعی مشورت میکردند و نظر کارشناسان معمولا صحیح بوده است .
امروز به قدری سرعت پیشرفت علوم زیاد شده است که حجم دانش ، قبل و بعد از جلسات به میزان قابل اعتنایی تغییر یافته است . برای این " شرایط جدید " باید به روش دیگری تصمیم گیری نمود .
سخنی از بزرگمهر حکیم در کتب قدیم موجود است که از ایشان پرسیدند : شما همه چیز را میدانید ؟ پاسخ داد : خیر . همه چیز را همه کس دانند و همه کس هنوز زاده نشده اند .
باید با همه کس مشورت نمود . و این مشورت در طی زمان باید صورت گیرد و تصمیم نیز در طی زمان با توجه به نوع دانش و دستاوردهای بشری تغییر نماید .
اولین مشکل ، مونیتور نمودن دانش بشری در مورد یا موارد مورد بحث است . نیاز به جایی داریم که همه متخصصان به سهولت بتوانند بیایند و آخرین نظرات کارشناسی خود را درج نمایند ( و البته حق الزحمه دریافت کنند ) .
چیزی مثل روش پیشنهاد دهی ژاپنی که در شرکتها ، همه کارکنان میتوانند پیشنهاد بهبود و اصلاح شرایط و فرآیند کاری را ارائه کنند .
این محیط برای همه مردم جهان در جایی مثل محیط فیس بوک ( گوگل پلاس و غیره ) قابل اجرا است .
چیزی مثل یک گروه که افراد متخصص دعوت شده یا نشده بتوانند در خصوص چیزی آخرین پیشنهادها را قید کنند .
مدیر این گروه که یک کارشناس متوسط زمینه مربوطه باید باشد . با جمع آوری اطلاعات و در صورت نیاز تعامل پرسش و پاسخ با پیشنهاد ( اطلاع ) دهنده ، اطلاعات را جمع آوری مینماید .
بدین ترتیب آخرین اطلاعات یک موضوع همیشه در دسترس خواهد بود. معمولا برای یک تصمیم به چند سری اطلاعات نیاز است . پس یک گروهی از این کارشناسان متوسط میتوانند در جلسه ای حاضر شده و آخرین دستاوردها را در زمینه های مورد نیاز ارائه دهند.
مدیران نیز بر اساس این اطلاعات میتوانند تصمیمات خود را بگیرند .
هر فیلد اطلاعاتی شامل ، احتمال پیشرفت و زمان احتمالی پیشرت نیز خواهد بود . بدین ترتیب مدیران بر اساس پیشرفتهای احتمالی آینده نیز میتوانند تصمیمات به روز و با آینده نگری کافی را اتخاذ نمایند .
