از شنیدن خبر سفر آخر خانم میرزاخانی غم خاصی بر دل مینشیند. جدای از تالم لحظات و روزهای اول ، یاد مرده پرستی ایرانیان زنده میشود.
مگر در زمان زنده بودنش چه کردیم ؟ چقدر قدرش را دانستیم ؟
اما این زن فقط یک دانشمند و یک زن دانشمند نبود. او نماینده مغزهای سفرکرده ایرانیان بود. علاوه بر اینها او " افتخار " ایرانیان در جهان امروز بود.
باز این همه آنچه مریم برای ما ایرانیان است ، نیست . او فرزند و خواهر همه ما است که در پس ناملایمات ، متاسفانه با یک تصمیم صحیح از کشور خارج شد. اگر میماند چه سرنوشتی داشت ؟ حداکثر کرسی تدریس در دانشگاه آزاد و بقیه اش مهم نیست.
با مرگ او ، این کشور یکی از فرزندان خوبش را از دست داد. نمونه موفقیت در جهت سعی و کوشش ایرانی ،غرور هوشمندی ایرانی .
هر چه دیگران بگویند مردم ایران کم هوشتر از سایر ملل هستند ، ما که باور نداریم . هر کجا مردم ایرانی ( فلات قاره ایران) به خارج رفته و در محیط مناسب قرار گرفته اند ، مدارج ترقی را سریع پیموده اند.
نیازی به ذکر آمار و منابع نیست . چیزی است که میدانیم و میدانند.
حیف شد.
جایش خالی است .
نه فقط در آمریکا و در بین محققان دانشمند.
بلکه جایش در خانه ایران خالی است .
روحش شاد ( و همه فرزندان این آب و خاک که در قربت رفته اند )
و یادش گرامی.
