مکانیزم عمل قلب برای باز کردن رگهای گرفته شامل دو مرحله است ( فرآیند به این دو مرحله محدود نمیشود. اما این دو مرحله مهم هستند)
ابتدا ورود به رگ یا شریان اصلی . معمولا در یکی از مسیرهای اصلی شریان تجهیزات را وارد میکنند و بعدها نیز مشکلات نسبتا کمی برای بهبود وجود خواهد داشت .
یکی دیگر از مراحل مهم برداشتن رسوب داخل شریان قلب ( یا مغز یا سایر نقاط بدن ) است . برای این کار تجهیزات از شریان به نزدیکی محل دارای مشکل فرستاده شده و به نحوی رسوب برداشته میشود که هیچ قطعه ای از رسوب وارد شریانهای باریکتر نشود.
با تغییر ساختار عمل و از حرکت از سوی دیگر ( شریان نازکتر به سمت شریان کلفت تر یا ورود در محدوده رسوب ) میتوان بسیاری از معایب و مشکلات دوران نقاهت بیماران را کاهش داد .
با ورود تجهیزات از نزدیکی محل رسوب ، میزان لوله هایی که داخل شریان هستند کاهش خواهد یافت .
تجهیزات را میتوان از حفره شکمی یا حفره قفسه سینه وارد بدن بیمار کرد. لوله محتوی تجهیزات با کمترین مسافت طی شده در بدن بدون برخورد با دیواره های شریانی ، به نزدیکی محل رسوب میرسد و با سوراخ نمودن شریان در محل نزدیک رسوب ، با کمترین میزان سوراخ و آسیب به شبکه بدن ، به محوطه دارای اشکال خواهد رسید .
با روشهای موجود ( چند روش برای این کار وجود دارد . بحث روشهای براده برداری و دریافت رسوب در اینجا منظور نیست ) رسوب برداشته میشود . و دستگاه از شریان خارج میشود.
در واقع صدمه به بیمار در کمترین میزان ممکن خواهد بود. سوراخ شریانی در نزدیکی منطقه رسوب ( معمولا روی قلب ) کوچک و در صورت خون ریزی میزان خونریزی خیلی کم خواهد بود . بعلت کوچکی رگ و کوچکی سوراخ ، مسدود شدن شریان به سرعت عملی خواهد بود .
بعلت این که محل سوراخ توسط قفسه سینه محافظت میشود ، کمترین مشکل ممکن برای شخصی که مورد عمل جراحی قرار گرفته پیش خواهد آمد . سوراخ روی قفسه سینه نیز که از میان دنده ها ایجاد شده ( به ابعاد خیلی کم و لوله با طول خیلی کم وارد بدن شده است ) بعلت این که کمترین فشارهای جانبی به آن وارد میشود ، دارای درد کم است و با توجه به حمایت استخوانهای دنده به سرعت خوب خواهد شد .
با این روش کارهایی مثل تعویض دریچه و بسیاری کارهای دیگر نیز قابل اجرا خواهد بود.
