تعاریفی که از آب کر داریم ، مبنی بر این است که آب کر باید یک حداقل حجمی داشته باشد . سپس مواد و ناخالصی های دیگری که وارد آن میشود ، به نحوی باشد که ماهیت آب خالص را برهم نزند.
در خصوص ترافیک نیز با وضع مشابهی روبرو هستیم . میزانی از خودرو وجود دارد که میتواند در سطح خیابانها وجود داشته باشد که پاکی محیط (از منظر حجم خودرو در سطح شهر و همچنین آۀوده نمودن هوا و سایر مواردی که آلودگی مطرح میگردد) را خدشه دار ننماید .
بیش از آن میزان خودرو در سطح شهر میتواند آلودگی نامطلوب ایجاد نماید .
این میزان مجاز وجود خودرو در سطح شهرها را متخصصین شهری ( زیر نظر شهرداری ها ) باید محاسبه و اعلام نمایند ( برای هر شهری میتواند متفاوت باشد بسته به میزان جریان هوا و سطح خیابان در دسترس و حتی طریقه ارتباط خیابانها با یکدیگر و غیره )
میتوان میزان مشخصی خودرو در سطح شهرها داشت که مردم شهر مشکل نداشته باشند و از سوی دیگر محیط شهری آلودگی های مربوطه را نداشته باشند.
حال با این میزان خودرو میتوان حمل و نقل شهری و تعداد خودرو مجاز شهری و سطح بنا در هر منطقه و خودرو مجاز آنرا محاسبه و اعلام نمود.
افراد و شرکتها و سازمانها میتوانند این حق را خریداری نمایند و در سطح شهر خدمات حمل و نقل خودرویی را ارائه نمایند و یا خود از آن بهره مند گردند.
مسلما در روستاها نسبت به هر ساختمان میتوان خودرو بیشتری را متصور بود تا در شهرها . بنابراین در شهرها باید روشهای حمل و نقل غیر خودرویی نیز برای سهولت تردد مردم برنامه ریزی و محاسبه گردد ، به نحوی که حد مجاز آلودگی های مجاز مخدوش نگردد.
داشتن و استفاده از خودرو حق افراد نیست . امکانی متمدانه است که بدون اجحاف آلودگی به دیگران باید به تساوی تقسیم گردد. نمایندگان مردم شهری میزان آنرا محاسبه و آنرا به نحوی که نیاز مردم برآورده شود تخصیص میدهند.
خودروهای آمبولانس و آتش نشانی و پلیس نیز در این مجموعه جای دارند .
