ما نیازمند نیروهای نظامی هستیم که بتواند از از منافع ملی ما پاسداری کند . علاوه بر تجهیزات باید به حقوق و مواجب نیروهای نظامی نیز رسیدگی نمود. حقوق کافی برای کسانی که انتظار داریم در زمان مناسب از جان خود برای کشور بگذرند لازم است . همچنین این افراد باید در مکانهای مناسب و به دور از مردم غیر نظامی زندگی نمایند . روحیات این افراد با مردم عادی تفاوت دارد و ضمن حفظ این روحیات نظامی باید آنرا تشدید نیز نمود. از سوی دیگر اعمال قدرت نظامی بر مردم کشور امر نامبارکی است که باید از آن جلوگیری بعمل آید .
تجهیزات نظامی در قرن 21 بسیار پیچیده هستند . لذا برای پشتیبانی از این صنایع لازم است صنایع داخلی بخش خصوصی قدرتمند شده و در زمینه های لازم بصورت اقتصادی و با قدرت فعالیت نمایند . این صنایع به عنوان پشتوانه صنایع نظامی خواهند بود.( جایی که بخش خصوصی نباید در آن وارد گردد یا به هر عنوان نمیتواند در آن زمینه فعالیت کند – گر چه باید این بخش را کوچک کرد ، یعنی حوزه فعالیت بخش خصوصی را توسعه داد )
صنایع هواپیما و کشتی سازی با انواع ابعاد و مقولات حمل بار و مسافر از جمله این صنایع هستند . ساخت تجهیزات تحقیقاتی در زمینه دریا و غیر آن برای تولید تجهیزات زیر سطحی و فوق سطحی از دیگر مواردی است که نیازمند بررسی و اقتصادی سازی شرکتهای بخش خصوصی در این حوزه ها است . برای رشد لازم است ، کارخانجات کارخانه سازی را وارد کنیم و بصورت بومی توسعه دهیم . تنها وارد کردن کارخانجات کافی نیست . چیزی مشابه صنعت خودرو سازی یا فولاد سازی فعلی ایران خواهد شد . نیازمند توسعه مداوم انواع صنایع در همه بخشها هستیم . در آن صورت صنایع فلز کاری ما میتواند مواد اولیه به روز صنایع نظامی را تهیه و ارائه نماید . این مواد در بازار داخلی و خارجی نیز قابلیت عرضه خواهند داشت .
طراحی ساختار نظامی آینده ایران نیز مورد دیگری است که بعد از ادغام نیروهای نظامی باید بصورت مستمر و ادامه دار انجام گیرد . ساختار نظامی نیز مانند همه ساختارهای داخلی کشور باید بصورت مستمر به روز آوری گردد. با این روش امکان داشتن یکی از بهترین سازمانهای نظامی جهان را خواهیم داشت .
طبیعی است که واحدهای نظامی نباید به امور اقتصادی بپردازند . اما اشکالی ندارد نظامیان ثروتمند باشند و بتوانند از ثروت خود استفاده نمایند . البته به نحوی که به وظایف نظامی ایشان خدشه ای وارد نیاید .