در مسافرت وقتی با یک نفر دیگر همسفر میشویم ، ایده آل است که آن شخص در طی مسیر " دستور و فرمان " ندهد .
مطرح کردن خواسته های معقول اشکال ندارد . اما دستور مطلوب نیست .
در واقع تحمل همسفر و کمک در هر کاری در طول راه - تقسیم کارها از جمله مواردی است که دو همسفر باید مد نظر داشته باشند.
ازدواج نیز همین است . دو نفر تصمیم میگیرند در سفر زندگی با یکدیگر بروند. تصور تغییر دادن طرف مقابل و یا اجحاف و ایجاد ناراحتی و دستور دادن به طرف مقابل باعث میگردد تا یکی از همسفرها از همراهی خسته شود و تصمیم به قطع مسفری بگیرد .
این یدگاه میتواند برای کسانی که میخواهند ازدواج کنند نیز مفید باشد . مردها قرار نیست ضمانت آینده زندگی زنها را داشته باشند . ( مهریه های بزرگ برای ضمانت آینده دختران غلط است ) از طرفی تغییر دادن طرف مقابل یا قطع ارتباط با خانواده و موارد مشابه نیز امری غلط است.
دو نفر بادید به عنوان دو همسفر و دو همدل در بخشی از عمرشان با یکدیگر سفر کنند. اگر این سفر و همسفری خوب بود ، میتواند تا پایان زندگی تداوم داشته باشد . ( معمولا چنین خواهد شد ) اما دو طرف باید بدانند ، چنانچه مشکل جدی برای طرف مقابل ایجاد نمایند ، این سفر قطع خواهد شد .
اشتغال در یک موسسه و هر کاری نیز چنین است . شخصی با کارفرمایی قرارداد بسته تا برای مدت زمانی با ایشان همسفر باشند . برای رسیدن به مطلوبی ( مورد نظر کارفرما ) برای این کار شخص دستمزدی ابتیاع میکند . و دو طرف و یا تیم کارفرما با هم همسفر خواهند شد . برای 30 سال یا کمتر .
ارتباط افراد در اجتماع نیز اینچنین است . ارتباط افراد با همسایگان ، فروشندگان و خریداران - مشتریان و غیره و غیره .
حتی با فرزندانمان نیز برای مدتی همسفر هستیم . جایی آنها مستقل شده و نوع همسفری ایشان با ما تغییر میکند و در زمانی ما ایشان را تنها خواهیم گذاشت تا بقیه عمر خود را ادامه دهند.
قوانین اجتماعی را باید بر اساس این همسفری موقتی افراد جامعه مورد بازبینی قرار داد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر