افراد بشری در مراتب مختلف هستند. در مقام تمثیل فرض کنیم قله کوهی بلند است , مثل دماوند که هدف همه انسانها است. هر یک از انسانها در این زمان در نقطه‌ای هستند متفاوت. از این رو آنچه در این لحظه مشاهده میکنند , درک میکنند و استنباط و نتیجه میگیرند متفاوت است. ممکن است همه درست یا همه غلط باشد( بر حسب وجود سراب یا زاویه دید آنها از مسیر و کوه و حتی دیگران - فواصل, راه ها و چاه ها و ... ) , اما قابل درک است که برای هر کسی آنچه درک میکند مبنای تصمیم باشد. اما او باید درک کند که آن مرتبه خود او است. و نباید با آن دیگری را قضاوت کند یا حتی راهنمایی یا نهی کند .
کسی میتواند چنین کند که فوق اینها باشد , مثلا در حال پرواز در ارتفاع بالا باشد. او جلو یا عقب بودن دیگران را میبیند . میداند کدام راه به دره ختم میشود . کدام راه خطر دارد یا امن است. حرکت ظاهرا مستقیم به سوی قله ممکن است به بیراهه برود و بر عکس راهی به ظاهر بیراهه برای شخصی در مکان خاص ممکن است او را به راه اصلی صعود به قله های آیت کند .
آنکس که در ارتفاع بالا نیست حتی اگر درست بگوید اطاعتش علی است . ممکن است راه او به بیراهه برسد و ختم به جهنم گردد.
از خدا خواهیم آن سیمرغ عظیم راهنمایی کند همه ما را برای رسیدن به قله قاف . قاب قوسین و آخرین مرتبه رشد انسانی .
انشاءالله
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر