برای مشاهده باید تغییر وضعیت موجود را بتوانیم مشاهده کنیم. یعنی نیاز به یک بستر مشاهده داریم .
این بستر مشاهده نباید روی حرکت نوترون ها تاثیر بگذارد .یعنی باید بسیار سبک تر باشد. این یعنی بستر مشاهده باید شامل دریایی از الکترون باشد که تغیرات آن را بتوانیم ثبت کنیم.
مورد دیگر مقوله بزرگ نمایی است. بزرگ نمایی آشکار ساز باد به قدری باشد که مشاهده رویداد ملموس باشد . سرعت آنرا به دوربین های موجود میتوان کند نمود.
در لامپ های خلاء پرتو الکترونی را قبلا داشته ایم. میتوانیم آنرا متمرکز کنیم یا جهت حرکت آنرا تغییر دهیم . همینطور شدت آنرا کم و زیاد بر حسب نیاز داشته باشیم . این در حالی است که به واسطه " بی باری نوترون " و جرم کوچک الکترون عبور نوترون از میان دریای الکترون باعث تغییر مسیر نوترون نخواهد شد .
چالش بعدی این است که باد بتوانیم دو نوترون را در یک مسیر به سوی هم بفرستیم تا آن دو در جاذبه جرمی یکدیگر افتاده و در یکدیگر سقوط نمایند. ( اگر تعداد نوترون های برخورد کننده زیاد باشد ، انفجار هسته ای رخ میدهد و کل آزمایشگاه نابود میگردد. بنابراین باید تعداد نوترون های برخورد کننده محدود و ترجیحا یک عدد باشد .
محل برخورد را در کانون یک عدسی الکترونی قرار میدهیم تا بعد از وا گرایی تصویر رویداد روی دیوار قابل مشاهده باشد .
تولید کننده های نوترون زیاد هستند . تقریبا همه مواد رادیو اکتیو نوترون ساطع می کنند . از آن جالبتر این است که خورشید نیز منبع بسیار بزرگی از نوترونها است . یعنی در نقطه کانونی عدسی ما همواره میزان کافی از نوترون هی خورشیدی را خواهیم داشت .
مابقی راه با آزمایش و مشاهده اثر روان نوترون های خورشیدی روی دیوار میتواند تغییر نماید .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر