فرض کنیم که هر نفر بیمار کرونایی به طور میانگین سه نفر را مبتلا کند .
همچنین فرض کنیم ، فردی که علامت دارد ، به پزشک مراجعه می کند و یا بستری می شود . در هر حال با علم به بیماری در قرنطینه قرار گرفته و میزان مبتلا کردن افراد دیگر به حداقل می رسد . فرض کنیم این مقدار صفر باشد .
بنابراین برای حفظ میانگین 3 نفر ، افراد بی علامت باید افراد بیشتری را آلوده نمایند تا میانگین 3 نفر حفظ گردد.
اگر برای مثال یک بیمار سه نفر را مبتلا کند و دو نفر از این سه نفر علامت داشته باشند ، آن دو نفر به قرنطینه خواهند رفت و دیگران را مبتلا نمی کنند ، اما نفر سوم بی علامت است و احتمالا خودش هم مطلع نیست که دیگران را آلوده می کند . آن نفر سوم باید 9 نفر را مبتلا کند تا در مرحله بعدی نیز میانگین 3 نفر برقرار باشد .
این یعنی افراد بی علامت خطر بیشتری برای جامعه دارند تا افرادی که علامت دارند !
برای جلوگیری از انتقال بیماری باید جلوی بیماری افراد بی علامت گرفته شود . در واقع افرادی که بالقوه بی علامت هستند باید واکسینه شوند تا جلوی انتقال بیماری گرفته شود .
این افراد بیشتر در میان افراد نوجوان تا میانسالی است که سالم هستند و روابط اجتماعی نسبتا بیشتری دارند . دانشجویان و دبیرستانی ها در این دسته قرار می گیرند .
گر چه این افراد در مقابل بیماری مقاوم هستند ، اما به راحتی با ارتباط اجتماعی گسترده می توانند بیماری را به دیگران منتقل نمایند .
اگر ما برای 10% افراد اجتماع واکسن داشته باشیم ، کدام افراد را واکسینه خواهیم نمود ؟
(تصویر شبکه انتقال را نشان می دهد و از جای دیگری برای درک موضوع آورده شده است)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر