وضعیت عراق با دیکتاتوری صدام حسین در زمان شروع جنگ جالب است . یک اقلیتی با او همراه بودند و یک اکثریتی پرچم مخالفت با او را در دست داشتند.
شیعیان در جنوب و کردها در شمال از مخالفان صدام بودند. دیکتاتور عراق برای ماندن نیاز داشت یک حکومت نظامی سفت و سختی برقرار نماید . اما بهانه این کار را نداشت. جنگ بهترین بهانه برای ایجاد هر گونه محدودیت داخلی و قتل عام مخالفین بود.
این اتفاق در کردستان و مناطق جنوبی شیعه نشین عراق افتاد. نه تنها بچه های کردها را زنده بگور کردند . بلکه بچه های معترضین شیعه را از هلی کوپتر میان جمعیت تظاهر کننده پرتاب میکردند. بعد از پراکنده شدن تظاهر کنندگان نیز ، همه مردها را به خارج از شهر برده و قتل عام کردند .
اگر جنگ نمیشد ،" عراق با قیام مردمی در شمال و جنوب مواجه میشد "
و حکومت از دست صدام حسین کافر خارج میشد. در واقع جنگ ، بخصوص جنگ طولانی مدت برای شخص صدام و وابستگان او یک فرصت طلائی بود. بعدها دیدیم که او و حامیانش ( داخلی و خارجی ) از این فرصت حداکثر استفاده را بردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر