تقسیم‌بندی کشوری, امروزه بر اساس تقسیم سرزمینی و جغرافیایی است. استان, فرمانداری, بخش یا شهر, دهستان یا محله .
این تقسیم‌بندی در زمانهای گذشته منطقی بود. زمانی که ارتباطات کم بود و درآمد دولت‌ها , دفاع سرزمینی و سایر موارد مدیریتی به سرزمینها اطلاق میشد.
اما حکومت‌ها , امروز بر اساس انتخابات و در واقع توسط افراد ( و جوامع ) است.
در حکومت مشارکتی اجتماعی مناسب است تقسیم‌بندی حکومت و کشور بر اساس تقسیم‌بندی جمعیتی باشد.
محلات یا دهستان, منطقه شهری یا چند روستایی, شهر یا بخش .
با توجه به وجود شبکه‌های اطلاعاتی میتوان از این مرحله به بعد مدیریت را به حکومت مرکزی ارجاع داد.
بر تمام سرزمینهایی که جمعیت ندارند نیز که بین مناطق جمعیتی قرار دارند, عنوان سرزمین ملی داده و مدیریت آن برخلاف وضعیت فعلی که محلی است, توسط دولت مرکزی قابل اجرا است.
توسعه محل زندگی انسانی با توجه به شرایط محیطی در این بخشها قابل اجرا و مدیریت است.
ممنوعیت ساخت بنا جهت سکونت و تجارت در زمینهای کشاورزی و امکان ساخت و ساز روستاها و شهرها در زمینهای غیر کشاورزی نزدیک از جمله موارد استفاده زمینهای بین مراکز جمعیتی است.
انتقال پادگانها و مراکز مشابه به این سرزمینها و موارد بسیار دیگر که توسط کارشناسان قابل بررسی و ارائه است.
