قاعدتا دو دسته فعالیت را میتوان در قالب دو یا چند پروژه یکنواخت یا نزدیک به یکنواخت تقسیم کرد . و هر کدام را مستقلا مورد بررسی و مدیریت قرار داد.
اما باید بتوان مجموعه این چند پروژه را نیز کنترل کرد تا اصالت و یکپارچگی را داشت .
از سوی دیگر فرض کنیم یک پروژه مادر داریم و این پروژه دارای زیرمجموعه های زیادی است .برای هر level میتوان یک سری گزارشهایی را تهیه کرد و در واقع پروژه را در آن مرحله تحت کنترل قرار داد .
تعیین این که این زیر پروژه ها را چگونه تقسیم بندی کنیم ( چند بچه پروژه داشته باشیم ) با تیم تدوین کننده WBS است . آنها تعیین میکند که برای مثال بخش خرید خارجی و تهیه اسناد و نقشه ها را از بخش اجرا جدا کنیم و در واقع سه پروژه طراحی – خرید خارجی و اجرا را مورد کنترل قرار دهیم ( برنامه نوشته خواهد شد و "S-CARVE" برای آنها تهیه شده و عملیات کنترلی روی آنها صورت می پذیرد و بصورت جداگانه گزارش می گردند ) همچنین ممکن است آن تیم این گزارشات بخشی را در کنار گزارش پروژه کلی بخواهد . ( سطوح مختلف مدیریتی گزارشها را روی Level های مختلف میخواهند و تصمیم گیری آنها روی آنها متفاوت است )
این کنترلها وقتی روی یک مجموعه پروژه ( پرتفلیو ) بررسی صورت میگیرد نیز مصداق دارد . فرض کنیم که مجموعه سهام هایی را از بازار سهام خریداری کرده ایم .
اولا علاقمندیم که سود و زیان کل سهام ها را در طی دوره داشته باشیم .
ثانیا علاقمندیم برای گروه های صنعت خاص مثلا صنایع داروئی – صنایع معدنی – صنایع حمل و نقل و غیره وضعیت سود و زیان را داشته باشیم .
در کنار این ها ممکن است علاقمند باشیم در بعضی گروه ها ( مثل صنایع داروئی ) میزان سود و زیان هر شرکت را نیز ببینیم . ( برای بقیه گروه ها این حساسیت را نداریم )
این روش کنترلی را باید از روز اول تعیین نمائیم .
برای مجموعه پروژه های یک کشور – صنعت نفت – وزارت صنعت و معدن – وزارت بهداشت و غیره نیز فعالیت مشابه میتوانیم انجام دهیم .
بصورت پیش فرض وزرا دستور میدهند که اطلاعات هر پروژه گردآوری و بصورت دوره ای در شبکه ای جمع گردد. کنترل همه آنها بصورت مجزا عملی نیست و از سوی دیگر توجه به مجموعه آنها سودی ندارد .
این که تخصیص مالی به کدام بخش از مجموعه پروژه ها خوب است تزریق گردد تا بیشترین منفعت را داشته باشد مسئله دیگری است . میتوان از روشهای برنامه ریزی خطی برای همه پروژه ها دنبال تخصیص منابع بود. ( نوشتن برنامه مورد نظر ، با توجه به مشکوک بودن اطلاعات موجود از پروژه ها معقول نیست .)
{روش دیگر تخصیص پروژه ها به مدیریت های محلی است . با سرمایه گذاری محلی ( در صورت لزوم حتی اخذ وام توسط مدیریت محلی مردمی )راه دیگری است که بدون نیاز به سرمایه گذاری دولتی ( اخذ مالیات از همه مردم و تخصیص آن به بعضی پروژه ها ) این کار عملی است .}
اما جدای از وضعیت پروژه های کشور این مسئله که تعداد زیاد پروژه را چگونه میتوان تقسیم بندی و بر اساس سنگینی آنها از آنها گزارش گرفت و آنرا مدیریت نمود ، امری است جداگانه که توسط اعضای اصلی گروه تدوینگر مراحل شکست برنامه تعیین خواهد گردید.
