سالها است كه طرح آسانسور زمين مطرح شده و به دلايل مهندسي و اقتصادي اجرا نگرديده است . حالا براي مطالعه سطح ماه از جرثقيل ماه سخن گفته ميشود.
با ادغام اين دو طرح ميتوان به آسانسور ماه رسيد .
براي فرود و برخواستن در سطح ماه نيازمند انرژي زيادي هستيم كه اگر بتوان از آسانسور براي اين كار استفاده نمود ، اين كار خيلي اقتصادي ميشود. در حالي كه توليد الكتريسيته در سطح و ايستگاه مداري ماه خيلي ارزانتر از سوخت پيشرانه در آن مكان خواهد بود.
فاصله دو ماهواره در مدل جرثقيل ماه 180 كيلومتر است و ماهواره پايين حدود 10 كيلومتري ماه خواهد بود. ( يعني نقطه مركز جرم در ارتفاع 100 كيلومتري ماه است )
با توجه به اين كه ايستگاه مداري خيلي سنگينتر از اتصال پاييني خواهد بود و بايد جايگاه فرود سفاين فضايي را داشته باشد احتمالا با ارتفاع 10 كيلومتري بالاي مدار ثابت ماه ميتوان ايستگاه مداري را ثابت نمود.
از طرفي در سطح ماه ميتوان از مرتفع ترين مكانها براي اتصال و محل فرود بر روي ماه استفاده كرد.
همه اين تمهيدات باعث كوتاه تر شدن كابل اتصال خواهد بود.
جاذبه كمتر ماه و تاثير آن بخصوص در مدار ماه باعث ميشود كه نيروهاي وارده بر كابل حداقل باشد و رفت و آمد به ماه و نقل و انتقال مواد معدني و غذايي اقتصادي گردد.
شايد تا جند سال بعد شاهد سفر افراد مسن به ماه باشيم .كساني كه آرزوي اين سفر را دارند و امكان پرداخت هزينه اين سفر را دارند .
