گروهی هستند که کسب و کارشان وابسته به سخن گفتن و جذب مخاطب است.
شومن ها, سیاستمدارها, سخنرانها, نویسندگان جراید و بسیاری دیگر از مشاغل دارای این ویژگی مشترک میباشند.
اگر ایشان نیز همانند سایرین سخن بگویند , جذابیتی در سخن ایشان نیست. اینان هر بار بیش از دفعه قبل غلو میکنند.
در ابتدا این غلو ها کم است. به تدریج برای گوینده ,نه تنها عادت میشود بلکه شنوندگان نیز خواهان این روش میشوند و انواع دیگر عرضه ها را بها نمیدهند.
این غلو در اشعار بصورت یک سبک درآمده و جایی که باید واقعیت بیان شود, حقیقت در پرده سخنان غلوآمیز پنهان میگردد.
طبیعت بشر حقیقت جویی است. تفریح و سرگرمی با انواع سخنان غلوآمیز مثل شعر و کار شومن ها امری جداگانه است که در جامعه انجام میگیرد.
اما زمانی که بکاربردن غلو عادت شود و رفتار خبرگزاری ها را از بیان حقایق به سخنان غلوآمیز منحرف کند, دیگر امر مطلوب یا مکروه نخواهد بود.
جایی که حقایق بیان نگردد و مردم این را درک کنند. همه مردم شروع میکنند با جهل سخن گفتن. مثال از نسبیت اینشتین و دکتر چی چی در خصوص مسائل روزمره برای عوام عادت میشود و عوام سخن خود را همسنگ سخن متخصصین خواهند دانست.
در واقع در جایی دروغ یا غلو در جامعه رواج یافته و اثرات منفی خود را بصورت های مختلف نمایش میدهد.
مطلوب است اساتید فن روشهای برون رفت از این چرخه منفی را ارائه نمایند تا جامعه از عواقب منفی آن در امان باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر