دلایل زیادی وجود دارد که ثابت میکند ما دو بعد زمان دارین و آنچه حس میکنیم ,بردار برآیند زمانی است.
در اینجا قصد نداریم دو بعد بودن زمان را ثابت کنیم. اما برای استفاده از این دو بعد میتوان تجهیزات و ماشین‌آلات خاصی را طراحی نمود تا در روی یکی از بردارها حرکت کرد , در حالی که بردار دیگر ثابت است. چنانچه زمان این ماشین را با حالت بدون استفاده از ماشین مقایسه کنیم به نوعی سفر در زمان صورت گرفته است.
یعنی زمان برای سرنشین این دستگاه میتواند کندتر یا سریعتر از مردم عادی بگذرد.
با این ماشین میتوان سفر یکطرفه به زمان آینده داشت.
در حالت توقف زمانی در یکی از ابعاد نیز بدین معنی است که در زمان ثابت میتوان مسافت های طولانی را طی نمود. با توقف حیات توسط سرمایش برای سرنشین دستگاه نیز میتوان زمان را نگاه داشت. این یعنی در زمان کوتاه یا تقریبا صفر میتوان به سیارات دوردست منظومه شمسی یا حتی منظومه های دورتر رسید.
برای این سفرها نیازی به کرم چاله ها و سایر تئوری های مشاهده نشده نداریم.
مقوله حرکت در یک بعد زمان را در خودروهای معمولی داریم و حرکت در دو بعد را در سقوط آزاد اجسام در جاذبه مشاهده کرده‌ایم.
بردارهای زمان توسط جاذبه به یک میزان منحرف گشته و زمان حسی ما برآیند دو بردار زمان است. این در حالی است که حرکت مستقیم و با سرعت ثابت, فقط روی یک محور زمان حرکت میکند. ( راهنمایی : اندازه‌ها را روی محور زبان بصورت پارامتر قطبی ببینید و محاسبه کنید )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر