یَا سُیُوفُ خُذِینِی

إنْ کَانَ دِینُ مُحَمَّدٍ لَمْ یَسْتَقِمْ إلَّا بِقَتْلِی یَا سُیُوفُ خُذِینِی
گویند بنده را حالاتی خواهد رسید که بر نعمت نگاه نکند, بل بر صاحب نعمت نظر دارد.
در کتب مقاتل درج است که سیدالشهدا در سفر آخر , زره از تن بدر کرد و لباس عربی پوشید و انگشتر بر دست کرده و به عبارتی آماده شهادت بودند.
از جمله نقل است که ایشان فرمودند "اگر دین جدم جز با خون من برپا نمیماند,  پس ای شمشیرها,  مرا در بر گیرید "
این که صاحب ضربت شمشیر خداوند است و او جز لطف نیست و هر چه از او برسد نیکو است و او محبوب است و هم عاشق و معشوق ... پس آنچه از دست محبوب است,  مطلوب است و آرزوی حبیب.
در مراتب عشق مجازی نیز که تمرین عشق حقیقی است,  موارد مشابه (نه دقیقا ) داریم.
رنج در برابر خواست و اراده محبوب بی مقدار است.
رنج برای محبوب شیرین است! این را عشاق دیده و حس کرده و در داستانهایی که شرح عشق میدهند ثبت است.
ساده‌ترین حالت آنرا در افراد مسن دیده‌ایم . بستن دکمه و بندهایی کفش محبوب وقتی دست عاشق آرتروز دارد مثال زدنی است.
حرکت انگشتان درد آور است,  اما خدمت به محبوب بالاتر ....