ترافیک

تسهیل تردد در شهرها با افزایش وسایل حمل و نقل عمومی شهری مثل مترو و اتوبوس باعث کاهش ترافیک نمیشود .
اتفاقا بر عکس درخواست تردد در شهرها را اضافه میکند.
با سهولت دسترسی به نقاط مختلف شهر ( و عموما مرکز شهر ) تراکم دفترهای تجاری ( و اداری دولتی ) در مرکز شهرها بیشتر میگردد.
اگر تردد هزینه زا باشد ، مسکن کارکنان این مراکز از نقاط نزدیک محل کارها خواهند بود. با ارزان شدن سفر در شهرها ( و البته حومه شهرها ) کارکنان برای اسکان خود به نقاط با هوای بهتر و شرایط زندگی بهتر خواهند رفت . بر عکس محل کسب و تجارت را در نقاط پر تردد و شلوغ انتخاب خواهند کرد . کارکنان ارزان نیز وضع مشابه دارند . آنها نیز از مناطق حومه ارزان شهرها به داخل شهر تردد خواهند نمود.
این وضع با دسترسی تردد و سهولت رفت و آمد تشدید میگردد و بر عکس تصور مدیران شهری (در خصوص ساخت اتوبان و مترو و افزایش اتوبوس و موارد مشابه ) ترافیک حل نشده ، بلکه تشدید میگردد .
راه حل مناسب ریشه در اقتصاد دارد. همانطور که با ارزانتر شدن حمل و نقل و سفر درون شهری ، مردم تا چند ساعت در روز را برای رسیدن یا بازگشت به محل کار اختصاص میدهند ( در واقع زمان رفت و آمد جزو زمان کارکرد آنها حساب شده و درآمد اصلی که بر اساس زمان صرف شده است ، کمتر از حداقل حقوق تصویبی دولتی خواهد بود )  برای جلوگیری از این رفت و آمد غیر ضروری ( دفاتر کاری میتواند به نزدیکی محل اسکان مردم انتقال یابد ) کافی است هزینه حمل و نقل را بالا ببریم .
با اخذ مالیات بر تردد میتوان جلوی تردد غیر ضروری را گرفت . بدون توجه به این که افراد دارای چه سمت و تخصصی هستند . با تعیین مناطق هزینه ترددی در داخل شهرها میتوان نسبت به کاهش حجم ترافیک در محدوده ها و مناطق شهری و حتی بین شهری اقدام نمود.
نمونه ضعیف این روش در بخش مرکزی لندن اتخاذ شده و تا حدود زیادی ترافیک مرکز لندن را کاهش داده است .
با توجه به دسترسی اطلاعاتی امروز جامعه ( رادیو تلوزیون – موبایل و اینترنت ) میتوان عدالت اجتماعی را فارغ از فاصله منزل یا محل کار افراد با مرکز مدیریتی جامعه نیز محقق نمود.
کاهش هزینه تردد در اجتماع ( پرداختی توسط بخش عمومی یا مستقیم از جیب مردم ) میتواند در بخشهای رفاهی جامعه انجام گیرد و کیفیت زندگی مردم را بالا ببرد.