يكي از مواردي كه نياز به توجه خاص والدين دارد ، آموزش كودكان از بچه هاي بزرگتر است . اين امر در زندگيهاي شهري جديد حذف شده و به جز در مدارس كودكان ما با بچه هاي بزرگتر ارتباط ندارند.
اين طبيعي است كه كودكان يك اجتماع با يكديگر در يك محل بازي كنند . در واقع هزاران سال بشر از اين اجتماع كودكان حمايت كرده و نگهداري و حفظ امنيت براي گروهي از بچه ها راحتتر از بچه هاي پراكنده بوده است .
از طرفي بچه هاي بزرگتر از كم سن و سال تر ها محافظت كرده و در قالب بازي مهارتهاي زندگي و بازيهاي متداول را به ايشان آموزش داده و آنها را در بازيها بخصوص بازيهاي اجتماعي مشاركت ميدادند.
حتي در كودكان بزرگتر و با تفكيك جنسيتي كودكان ( پسرها بازيهاي خشن تر را انجام داده و به آن علاقه مند بودند و دختران بازيهاي ظريفتر و ملايمتر ) نيز در هر جنسيت بچه هاي بزرگتر آموزش بچه هاي كوچكتر و حمايت از ايشان را انجام ميداده اند.
اين كار تا جدا شدن كودكان از گروه بچه ها و ملحق شدن به گروه افراد بالغ ادامه داشت .
اما اين روش زندگي و نحوه آموزش امروزه دگرگون شده و بچه ها آموزش رفتار تيم و گروه اجتماعي را نمي بينند. آنها بصورت افراد جدا از اجتماع حركت كرده و از ايشان خواسته ميشود در جهت رشد اجتماع فعاليت منفرد و تنها انجام دهند.
لازم است در سسيستم زندگي امروز اينگروه شدن و تيم سازي و استفاده از توان آموزشي بچه هاي بزرگتر براي بچه هاي كوچكتر را به وجود آوريم و تك فرزندان را نيز به اجتماع متصل نمائيم .
