پرورش عسل و ماهی مقولاتی است که در همه روستاهای کشور قابل انجام است و باعث تولید غذا و افزایش درآمد روستاهای کشور میشود .
پرورش زنبور عسل ، باعث افزایش تولیدات کشاورزی نیز در منطقه میگردد. تنها موردی که باید کنترل گردد ، زمان سم پاشی است . درایام سم پاشی و بعد از آن زنبورها را باید از مواد شیمیایی محافظت کرد . برای این کار معمولا کندوها را به مناطق دیگری ( دور از مزارع سم خورده ) منتقل میکنند.
بعد از رفع اثر سم میتوان زنبورها را به روستا برگرداند .
همچنین میتوان از سم های ارگانیک و طبیعی استفاده کرد تا مشکلات زیست محیطی بعدی نیز نداشته باشد .
اما همه کشاورزان برای کشاورزی به آب نیاز دارند . این آب میتواند قبل از این که در مزرعه به پای گیاهان برسد ، مورد استفاده برای پرورش ماهی قرار گیرد .
ماهی ها از خود نیترات دفع میکنند که یکی از بهترین کودهای نیتروژنه است ( پتروشیمی ها نیز کودهای مشابه تولید میکنند ) میزان استفاده از آب و مخازن ماهی تابع یک محدودیت آست و آن نیز حداکثر میزان تحمل نیترات توسط ماهی ها است . هر چه این نیترات بیشتر باشد ، برای کشاورزی بهتر است . از سوی دیگر نیترات بیشتر یعنی تعداد بیشتر ماهی ، یک حد اقتصادی و بهینه وجود دارد که بیشترین میزان تولید ماهی را از آب فراهم می آورد .
تولید ماهی و عسل در مقیاس روستایی قابلیت مصرف در محل و فواصل نزدیک را دارد . برای روستاهایی که امکان تولید مقادیر بیشتر ماهی و عسل را داشته باشند ، شبکه های ارسال این محصولات به شهرهای نزدیک بوجود خواهد آمد .
جا دارد با توصیه و کمک های دولتی و مردمی همه روستاها را تشویق به ایجاد مراکز تولید و پرورش ماهی و عسل نمود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر