یک مجلس را تصور کنید که از هر کشور یک نفر به انتخاب و از اعضاء مجالس کشورها در آن حضور دارد .
هدف این مجلس ثبت موارد مورد تائید است .
بدین ترتیب یک منشور حقوقی مشترک ایجاد میگردد. این افراد هیچ چیزی را تصویب نمیکنند . آنها وظیفه دارند اطلاعات را انتقال دهند . با هم صحبت کنند و تفاوتها را دریابند. این تفاوتها در کشورهای مختلف میتواند مورد بررسی قرار گرفته و قوانین کشورها اصلاح گردد.
مواردی مانند حقوق بشر و محیط زیست از یک سو و مواردی که ارزش انسانها را به عنوان یک فرد از اجتماع مشخص میکند و همچنین مواردی که خانواده را به رسمیت میشناسند و همچنین حقوقی که به اجتماع خانواده تعلق میگیرد تا جوامع دیگر مثل شهر و کشور .
بدین ترتیب میتوان پایه مشترک قوانین جهانی را که همه اعضا روی آن توافق دارند تشکیل داد.
در طی مذاکره و مباحثات و از همه مهمتر مشاهدات میتوان دریافت که گامهای بعدی چه میتواند باشد .
در قرن 21 بشر به آن میزان تمدنی رسیده است که بدون خشونت و با مشاهده و گفتمان و ومنطق بتوان قوانین مشترک را گرد آورد و تفاوتها را محترم شمرد ( و قبول تفاوتها را بصورت قانونی قبول کرد )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر