مدل ایمنی گله ای شکست خورده و حالا دولتها می دانند که باید بیماری را زمین گیر کرده و از سرایت آن به افراد جلوگیری کنند. این یعنی عدم ارتباط مردم با یکدیگر.
در حال حاضر دولتها با چند معضل روبرو هستند .
اول مشکلات اقتصادی حال حاضر
دوم چگونه از دست کرونا رها شویم
سوم چگونه باید چیدمان کشور را تغییر داد تا شرایط گردش مالی عموم جامعه بتواند به حرکت ادامه دهد.
ابتدا زا آیتم سوم شروع میکنیم . طبیعی است که همه شغلها و همه مردم را نمیتوان به شرایط قبل بازگرداند. لذا باید شرایط را به گونه ای تدارک ببینیم که بیشترین تعداد ممکن از مردم بتوانند زندگی نرمالی داشته باشند.
برای این کار باید مردم را از هم جدا کرد . بر عکس سیستم قبل از کرونا که روی اجتماع حداکثری مردم بنا شده بود ، حالا باید زندگی مردم بر اساس حداکثر میزان جدا بودن فراهم شود . برای شروع میتوان از روستاها شروع کرد . زندگی روستائیان کمترین میزان برخورد افراد را دارد . با کپی از سیستم زندگی روستایی و جدا بودن خانه ها و محل زندگی مردم ، این الگو را رشد و توسعه داد . بدین ترتیب در کوتاه مدت مردم شهر نشینی که توان جابجایی را دارند ، باید به حومه شهرها و روستاها و جاهایی که امکان دارد رفته و در آنجا زندگی کنند. خانه های جدیدی ساخت و این خانه سازی ها گردش مالی جدیدی را در کشورها ایجاد می کند . افرادی که مستعد زندگی در این خانه ها و روستاها هستند بصورت بالقوه اجاره نشین های شهری هستند که در صورت تامین شغل ترجیح میدهند در روستا باشند ( لااقل تا پایان مشکلات زندگی در شرایط کرونا ) بنابراین برای این خانه ها مشتری وجود دارد . از سوی دیگر مشاغلی که توان دورکاری دارند مورد تشویق قرار گیرند و حتی شغل های دولتی نیز بصورت دورکاری ( جهت تشویق روش زندگی این چنینی توسط دولت ) توسعه یابد و اجرا گردد.
وقتی به کاهش جمعیت شهری موفق شدیم ، میتوان نسبت به جابجایی افراد و دفاتر کاری که امکان پذیر باشد برای اینکه مردم در شهر سفر کمتری داشته باشند تمهیداتی به اجرا در آورد . مناطق شهری باید از یکدیگر جدا شده و توسط نیروی پلیس تحت کنترل باشد تا مردم هر منطقه در داخل منطقه کار کرده و زندگی کنند . بدین ترتیب برای مدتی چند ماهه میتوان مطمئن بود که این مناطق مجزا شده از شر بیماری رها خواهند شد .
این کار در سطح کشور همزمان میتواند انجام نپذیرد. هر کجا انجام شد ، آنجا پاک میشود و مناطق پاک میتوانند با شرایطی با یکدیگر ارتباط نرمال داشته باشند . بدین ترتیب بیماری در هر منطقه جغرافیایی از سایر مناطق جدا میشود و مشکل یک منطقه مشکل کشور نخواهد بود . با محدود کردن مناطق میتوان بر رشد بیماری فائق آمد و ادامه حیات بیماری را متوقف نمود.
در کنار این قضیه خیلی مهم است نسبت به قرنطینه همه افرادی که از خارج کشور وارد میشوند اقدام نموده و آنها را در قرنطینه نگاه داشت .
مشکلات اقتصادی را نیز مانند بیماری میتوان بصورت منطقه ای مدیریت کرد و حل نمود. برای مکانهایی که اقدام به موارد فوق می کنند سوبسید در نظر گرفت و برای افراد بی بضاعت حتی غذای روزانه توسط نیروهای نظامی ارائه گردد.
کنترل عدم تحرک مردم نیز بصورت حکومت نظامی و توسط نیروهای نظامی در هر منطقه معقول است . هر واحد جغرافیایی حداکثر یک ماه حکومت نظامی میخواهد که به تدریج در همه مناطق قابل اجرا است .
