برای این که در سیاره ای حیات وجود داشته باشد ، باید در آن سیاره امکان حضور آب مایع باشد ، یعنی در کمربند دمایی مثبت 5 تا 95 درجه قرار داشته باشد . برای اینکه اسید آمینه بتواند در آن سیاره باقی بماند ، دمای آن سیاره باید خیلی کمتر باشد این یعنی چیزی حدود دمای میانگین زمین خودمان ، یعنی یازده درجه سانتی گرد .
حالا کمی بیشتر یا کمتر .
از سوی دیگر در این محدوده دمایی سیاراتی که امکان تشکیل دارند از انواع عناصر سنگین تشکیل یافته اند پس هیدروزن و آب در این محدوده امکان تشکیل نداشته است . اگر آبی در این محدوده باشد ، حتما از لایه های بیرونی منظومه به این منطقه رسیده است . این اتفاق غیر ممکن نیست . اما معمول است . سیارکها و سنگهای آسمانی از دور دستهای منظومه ممکن است از مدار خارج شوند به سمت خورشید حرکت کنند . احتمال گرفتار شدن در مدار یکی از سیارات نیز منتفی نیست . اما خیلی کم است . چیزی که برای زمین مااتفاق افتاد و با برخورد یک کره هیدروژنی باعث شد اکسیژن اکسیدهای فلزی آزاد گردد و برای سیاره ما به میزان کافی آب ایجاد شود از سوی دیگر این فلزات آزاد شده در مرکز سیاره جمع شده و هسته سیاره را تشکیل دادند این هسته با گردش در میدان مغناطیسی خورشید ، برای سیاره ما میدان مغناطیسی ایجاد کرد و باعث شد که امواج مضر خورشید به سطح نرسد . در سیاره زهره لایه های ابری سیاره است که مانع رسیسدن امواج مضر خورشید به سطح سیاره می گردد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر