آسفالتها همیشه نیاز به بازسازی و تعمیر دارند . جاده ها را تا کی می خواهیم به این وضعیت نگه داریم ؟
در طی زمان کربن موجود در این آسفالت ها نیز وارد جو زمین شده و اثر گرمایشی را تجدید خواهد کرد .
اما نمی توانیم برای آینده از جاده بی نیاز باشیم .بنابراین جاده هایی باید داشته باشیم که کمترین آسیب را به محیط زیست وارد کنند.
در کوتاه مدت می توان از لاستیکها استفاده کرد. حجم لاستیکهای مستعمل در جهان خیلی زیاد است و تا مدتی این لاستیکها می تواند توسعه جاده ای و بهبود آسفالت جاده های موجود را تامین نماید . اما بعد از آن باید به تکنولوژی های دیگری بپردازیم که ضرر کمتری به محیط زیست بزنند .
برای مثال می توان از پختن خاک رس در محل استفاده کرد . گرما می تواند لایه ای از خاک رس را مانند آجرهای ساختمانی سخت نماید . اگر این کار در محل انجام گیرد ، مشکل حمل و نقل و جا سازی نیز نخواهیم داشت . از انرژی های غیر فسیلی مانند نور خورشید و الکتریسیته می توان برای پختن این آسفالت ها استفاده کرد .
البته این نوع جاد هها هم ضرر صفر نخواهد داشت . اما ضرر آن برای محیط زیست خیلی کمتر از امروز خواهد بود .در آینده ههای دورتر نیازی به جاده ها نخواهیم داشت . می توانیم با خودروهای دونده و پرنده مسافت ها را طی نمائیم .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر