گر چه ممکن است ( یک اکثریت مدیران کارخانجات ) افرادی باشند که بصورت انسانی با کارگران بی جیره و مواجب برخورد کرده و به بهانه های واهی سربازان بیچاره را تنبیه ننمایند.
اما این امکان وجود دارد که در میان مدیران کارخانجات, کسانی باشند که با کارگران بی جیره و مواجب , ستم روا دارند .
ساده ترین روش جبران عدم کارایی کارخانجات این است که هزینه‌ها را کاهش دهند و البته هزینه نیروی انسانی مستقیم , بخش مهمی از هزینه‌های جاری را به خود اختصاص میدهد .
از طرفی تعداد کارگران مجانی مورد نیاز و بخشهایی که به این نیروها نیاز دارند نیز جای بحث دارد . اگر این کارگران در کنار کارگران قدیمی باشند , طبیعی است که تقسیم کار عادلانه نباشد .
حال اگر سرباز صنعت بخواهد نسبت به بی عدالتی اعتراض کند , یا دچار اضافه خدمت خواهد شد و یا به دادگاه های متخصص با تخصص صنعتی احتیاج خواهد بود . از طرفی اگر کارگر سرباز برنده شود , بازگشت او به همان کارخانه باعث تضعیف مدیریت میشود و اگر بازنده شود , بازگشت او به کارخانه, موجب احتمال ستم از طرف مدیریت و یا سایر کارگران وفادار به کارخانه خواهد شد .
در واقع ارسال کارگران مجانی به کارخانجات ( علاوه بر سرباز کارگر , از زندانی کارگر نیز میتوان استفاده کرد . جایی که مجرمین به جای تنبیه زندانی شدن به کار در کارخانجات محکوم شوند ) ضمن اینکه نوعی برده‌داری است , باعث ادامه عدم کارایی کارخانجات میگردد .
