گر چه قد و قواره ایران به اندازه آمریکا نیست . اما یک قرارداد بین المللی بین دو کشور انجام شده - دیگر صحبت امضا کنندگان نیست . اوباما و روحانی مطرح نیستند که ترامپ با دموکراتها خوب نیست و از معاهده بین المللی خارج شود . موضوع دیگر دارید ، قراداد جدید ببندید .
در اینجا دو کشور به هم اعتماد کردند . دو طرف وعده دادند. همه اذعان میدارند که طرف ایرانی هر چه وعده کرده انجام داده . حالا طرف آمریکایی کوتاهی کرد و مخالفت کرد ، با گذشت میتوانستیم تحمل کنیم که خوب طرف ناراحت است .
اما خروج از معاهده بین المللی یک درس تکرار شده تاریخی است برای کشوری که از تاریخش درس نگرفته است .
قدرتمندان هر چه بخواهند میکنند و قراردادها کاغذ پاره ای بیش نیست. داد و ستد باید هم زمان و در حد هم باشد . اعتماد بین المللی امری ناصحیح است . تجربه ما که این چنین است .
گر چه پیش بینی نمیگردد آمریکا علاقه مند باشد که اعتماد به گفتارش را در میان دیگران اثبات نماید. اما بازی ها ادامه دارد و در مذاکرات آینده باید جوانب احتیاط را بیش از پیش رعایت نمود. سیاستمداران کشور باید میدانستند و پیش بینی میکردند . اما نکردند . به افراد قوی تری در بازی جهانی نیاز داریم .
موارد مندرج در قرارداد یک طرف - دغدغه آمریکا هم به سوی دیگر - غرور ملی ایرانیان خدشه دار گردیده است . این حس خدشه دار شدن غرور ملی ایرانیان را نمیتوان با موارد مادی درخواست غرب و معاهدات مقایسه کرد یا بهای آنرا پرداخت .
حرکت اندیشه مردم جهان را نظاره گر باشیم . آمریکا از مهد آزادی و نقطه مقابل دیوار آهنی کمونیستی - تبدیل شده است به یک موجود زور گو و آدم کش ( جنگ ویتنام - افغانستان - عراق ) و قدرتمند که در مقابل قدرتهای بزرگ جهانی در حال عقب نشینی است . از منظر اقتصادی جلوداری را به چین واگذاشته و در سایر زمینه ها نیز فاصله جلو بودنش در حال کمتر شدن است . به زودی برتری نظامی و سیاسی و دلار را نیز به دیگران واگذار خواهد کرد .
