تقسیم بندی قدرت های دست اندرکاران حکومت از موارد مهمی است که اندیشمندان به آن پرداخته اند .
در گذشته تفکیک بر اساس جداسازی قوه قضاییه و قوه مقننه و قوه مجریه صورت گرفته است .اما امروزه مشاهده می کنیم که این تفکیک قوا باعث تقسیم قدرت نمی گردد !
در گذشته های دور نیروهای نظامی تقسیم می شدند و آن شخصی که قوای نظامی بیشتری داشت و یا توان هماهنگی بین تعداد بیشتری نیرو را فراهم می کرد ، به عنوان رئییس کشور انتخاب می شد .
اما امروزه نیز مشاهده می شود در اکثر کشورهای دنیا نیروهای نظامی نقش برجسته ای در قدرت دارند . در اکثر کشورها این نیروهای نظامی هستند که قدرت اصلی را در دست دارند و سایر قوا به صورت عروسک خیمه شب بازی برای نیروهای نظامی در می آید .
نمونه های شدید آنها کره شمالی و میانمار و چند کشور دیگر هستند . از دیگر کشورهایی که در نقطه مقابل هستند . قدرت نیروی نظامی به کشور دیگری واگذار شده است . کشورهای اروپایی در قالب امنیت ناتو به بازی تعادل قوا نگاه می کنند . ( مشاهده می شود که تصمیمات ناتو در مجموعه سه قوای کشورهای اروپایی هم تاثیر مهمی می گذارد ) و یا ژاپن ( تامین امنیت هنوز هم با آمریکا است ) یا نیاز شدیدی به نیروی نظامی قوی ندارند ، مثل نیوزلند . یا کشور کوچکی هستند مثل کویت و غیره .
در تقسیم بندی قوا لازم است قدرت نظامی نیز تقسیم گردد . این مهم را در اواخر سلسله ساسانی با تقسیم بندی جبهه های جنگی مشاهده کرده ایم . جبهه های غربی - شمالی و شرقی با یک جبهه تامین کننده مرکزی ( نهاوند ) پشتیبانی می شد .
در واقع این نیروهای نظامی مستقل و زیر نظر پادشاه بودند . بدین ترتیب امکان کودتا تا حدود زیادی کمتر می شد . اما در اواخر ساسانیان شاهد کودتاهای زیادی هم بوده ایم .
اندیشمندان باید در این خصوص بررسی کرده و ضمن مباحثات سیستم حکومتی متعادل طراحی نمایند .
در اینجا سعی شده تا سوال مطرح گردد . پاسخ آن نیاز به تحقیقات و تعامل اندیشمندان می باشد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر