در گذشته نفت و گاز خاورمیانه برای ناتو(آمریکا و اروپای غربی ) اهمیت استراتژیک داشت . اما در آینده نزدیک این نقش کمرنگ شده و تا حدود زیادی کاهش یافته است .
آمریکا از منابع داخلی تولید کننده نفت است و نفت مازاد خود را به اروپا خواهد داد. همچنین اروپا در سواحل شرقی دریای مدیترانه حوزه نفتی منحصر به فرد خود را دارد و از منابع نفتی و گازی آن در بلند مدت بهره برداری و نیاز استراتژیک خود را تامین خواهد کرد. این در حالی است که کشورهای ارایی در مسیر کاهش سهم سوختهای فسیلی در انرژی مصرفی خود هستند و تکنولوژی های خود را در جهت تولید انواع دیگر انرژی ها متمرکز کرده اند.
منابع نفت و گاز خاورمیانه برای کشورهای نوظهور مانند چین و هندوستان (به عنوان بزرگترین مصرف کنندگان آینده انرژی در جهان) و برزیل و آفریقای جنوبی و سایر کشورها اهمیت خواهد داشت .
در این میان با توجه به قیمت نفت خاورمیانه باید با نفت آمریکا در بازارهای مصرف رقابت کند .
سهم بالای تولید نفت روسیه و بازارهایی که فعلا دارد و با باز شدن مسیر دریایی قطب شمال به دلیل گرمایش جهانی ، امکان تولید و صدور بیشتر نفت برای رقبای خاورمیانه ای اهمیت دارد .
بعد از کم شدن اهمیت نفت و گاز خاورمیانه ، کشورهای غربی به کشورهای خاورمیانه به عنوان عامل فشار به رقبای خود ( مثل چین ) نگاه می کنند و یا به عنوان حامی با ثبات به دوستان خود ( هند ) انتظار مساعدت خواهند داشت .
مرکز این توجه نیز ایران است که به هر دو کشور بسیار نزدیکتر از سایر کشورها است .
سایر کشورهای خاورمیانه روزهای خوب اهمیت داشتن قبل را نخواهند داشت . نظر به اینکه هیچ کدام از این کشورها دارای تکنولوژی خاصی نیستند و صرفا به عنوان یک منبع نفتی حیات استراتژیک داشته اند ، با کم اهمیت شدن ارزش نفت ایشان ، آنها با مشکلات زیاد داخلی و خارجی روبرو خواهند بود .
دنیای آینده خاورمیانه با قبل از آن تفاوت های چشمگیر خواهد داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر