سرعت تبدیل مواد از هیدروژن به عناصر سنگین تر در کهکشانها با ابعاد آنها متفاوت است . کهکشانهای بزرگتر ، فرصت بیشتری برای تشکیل عناصر سنگین دارند .در حالی که کهکشانهای کوچکتر ، زمان کمتری برای تبدیل عناصر سنگین تر دارند . 
از سوی دیگر درخشندگی کهکشانهای کوچکتر بیشتر است . زیرا امکان تشکیل ستاره های بزرگتر بیشتر است و ابرهای مانع ارسال نور به خارج نیز کمتر هستند . از طرفی محدوده بزرگ تراکم گازها با مانع کمتری در دید ناظر خارجی است . و از سوی دیگر تراکم گازهای مصرف نشده در فاصله نسبی کمتر به مرکز کهکشان ، باعث تشکیل ستاره های بزرگتر می شود . این یعنی عمر ستاره ها کمتر و سرعت سوختن مواد تشکیل دهنده ستاره ها بیشتر خواهد بود .
یک اندازه میانه ای برای کهکشانها وجود دارد که حالت بهینه است . یعنی شرایط تشکیل ستاره ها و تشکیل عناصر سنگین و طول عمر ستاره ها برای تشکیل حیات بهتر از کهکشانهای بزرگتر یا کوچکتر است .
کاربرد- ماهیت و سایر مشخصات ( از جمله دلایل وجودی ) کهکشانهای بزرگتر و کوچکتر متفاوت است .
( قبلا گفتیم که با بازگشت مواد تشکیل دهنده کهکشان به سمت سیاهچاله ، این مواد به پروتون و الکترون تجزیه شده و به صورت دو افشانه بالا و پایین از مرکز دور می شوند . این مواد دوباره در صفحه دیسک سیاهچاله به آن باز می گردند.)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر