اگر چیزی مثل کشور ونزوئلا مال ایران بود ( مثلا به عنوان یک استان ) کادر اداری ما برای ارتباط و کنترل آنجا چطور بود ؟
به علت بعد مسافت حکومت آنجا خودمختار و مستقل باید باشد .
بنا بر اصل دموکراسی , سران کشور هم که انتخاب مردم هستند , حداکثر یک دفتر نظارت که صحت کار آنها را کنترل کند . طبیعی است که مردم ما در میان ادارات دولتی آنجا باشند و برعکس , گویش فارسی در محلات و بعضی مناطق رواج داشته باشد و برعکس , تجار ما آنجا دفتر و شرکت داشته باشند و برعکس ....
سازمان اطلاعات برای این که حرکتهای جدایی طلبانه از ما را شناسایی و مهار کند .
وجود نیروهای نظامی ما در میان نیروهای نظامی آنها و برعکس , بخصوص در میان فرماندهان .
مبادلات تجاری گسترده با هم و رواج یک واحد پولی در همه سرزمین .
حضور دائم در اخبار دو طرف و اطلاع رسانی گسترده برای همه . مردم همه جا باید حس یک کشور را بکنند .
وجود دفتر در حد وزارت خانه برای این کنترلها , از اینجا ....
طبیعی است که افراد وزارت خانه از مردم هر دو سرزمین باشند و همه به زبان گویشی دو طرف مسلط باشند .
اگر سرزمینی متعلق به ما نبود ولی از اهمیت کمتری برخوردار بود چه باید کرد ؟
باید از این حد بالا تا حد صفر , بر اساس اهمیت دفاتر کوچکتری ایجاد کرد .
نکته : ما هم برای دیگران اهمیت داریم , آنها هم ادارات متناسب اهمیت ما دارند, و برای پیشبرد اهدافشان ابزاری دارند , چه اداراتی باید این فعالیت آنها را شناسایی و تحت کنترل درآورند .
