در سفر
گر چه هدف از حرکت مقصد است , همچنین مقصد جهت حرکت و مسیر را که از مکان فعلی به مقصد است را مشخص میکند, اما اگر خود راه و سفر لازم نبود و بیفایده بود , آنرا خلق نمیکردند.
به چشم بر هم زدنی از حال فعلی به مقصد میرساندند.
پس خود سفر و راه نیز جزو مقصد است و جزو دلیل است. در این سفر که برای هر کس متفاوت است درسها و سودها و فایده ها است.
در اسفار زمینی نیز چنین است. سفر تهران به مشهد اگر زمینی باشد, با وسایل فعلی بیش از 10 ساعت طول میکشد و مسافران در بین راه یکدیگر را بهتر شناخته و همچ5خود راه را درک میکنند و کویر و کوه و دشت و کشاورزی و اگر در فصل باشد که میوه هر ولایت را درک میکنند و البسه هر قوم و قبیله در فصل سفر و بسیار موارد دیگر را که اگر به لحظه‌ای میرسیدتد درک نمیکردند.
راه زمینی رفته با آن کس که هوایی و با هواپیما دفتر باشد , درک متفاوت از سفر و مراتب آن دارند و فیزیک جسمی و روحی متفاوت دارند و تغییرات ناشی از سفر متفاوت خواهند داشت.
پس سفر و نوع آن هم منظور خداوند بوده است. لازم است روتدگان به این امر توجه داشته و با چشم باز راه را طی کنند و آنچه در راه است را منظور خداوند دانسته و به همه کم و کیف آن توجه کرده و به یاد داشته باشند که منظور مقصد است و توقف نکنند و در ایستگاه ها خستگی بدر کرده و با شوق و اشتیاق به پیش روند تا به مقصد برسانند.
انشاءالله
