سوال خوب خود نیمی از جواب است .
هر کسی باید خود بگردد و بیابد . محبت امروز ما ناشی از چیست . این محبت حداکثری به چه کسی و چه چیزی داریم ؟
آیا بهتر است که این محبت افزایش یابد یا کاهش آن بهتر است ؟
اساتید اخلاق می گویند " حب دنیا راس کل خطیه " محبت دنیا خوب نیست . محبت عقبی هم محبت بهشت و افراد بهشتی ، مطلوب نیست .
محبت به خداوند مطلوب است و این از محبت به خلق خدا حاصل می گردد . آنجا که کسی نیست و فقط خدا هست و ما ، اگر پیش بیاید ، آیا برای خلق خدا کاری می کنیم ؟ اگر هزینه داشته باشد چه ؟ هزینه مالی - جانی و غیره ؟
آیا اگر پیش بیاید ، حاضر به فداکاری هستیم ؟ مالی- جانی و غیره .
اینها بعضی از روشهای عملی افزایش محبت هستند .
محبت توجه می طلبد و افزایش توجه ، محبت را افزون می کند . توجه دائمی بیشترین میزان رشد محبت را خواهد داشت . این را در ذکر دائم (خفی )می توان سراغ گرفت . حالت بهینه رشد محبت - رشد سالک .
پس اختلافات محبت حداکثری از میزان نزدیکی و دوری افراد است به خداوند . از میزان راهی است که به سوی خداوند رفته اند .
البته این نیز ماند سایر رفتارهای ریا کارانه قابل تقلید ظاهری است . گر چه ارزش نوع واقعی آن دارد . اما اصحاب دنیا تقلید آن را نیز می کنند .
می توان با امتحان آنها را شناسایی کرد . گر چه لازم نیست . این محبت اثر دنیوی ندارد ، جز آنکه فرد با محبت بیشتر در بهشت درون خود خواهد بود . و کم محبت در آتش جهنم درون خود . مقلد نیز درون آتش و بیرون نمایش بهشت دارد.
خداوند همه ما را ببخشاید و از محبان خودش قرار دهد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر