فرض کنیم : در یک کهکشان با فاصله یک میلیون سال نوری از خودمان نشانه های هوشمندی موجودات را پیدا کردیم ! این چه ارزشی دارد . در واقع یک میلیون سال پیش یک جایی یک چیزی بوده ، احتمال اینکه الان هم آن موجودات زنده باشند ، ضعیف است . تازه اگر بخواهیم سیگنال بفرستیم که ما هم هستیم ، و آنها جواب بدهند ، دو میلیون سال طول می کشد . این یعنی احتمالا اگر تا یک میلیون سال دیگر موجودات هوشمند در آن منظومه باشند و سیگنال ما را دریافت کرده و پاسخ بدهند ، احتمال اینکه نوع بشر تا زمان دریافت جواب در کره زمین باشند ، ضعیف خواهد بود .
بنابراین منطقی است که در فواصل معقول تری دنبال حیات هوشمند باشیم . مثلا حداکثر تا صد یا پنجاه سال نوری از زمین .( بین صد تا دویست سال زمان رفت و برگشت سیگنال ها طول خواهد کشید )
در میان این ستارگان ، تعداد ستاره هایی که سیاره دارند ، محدود است .
همینطور تعداد سیاره هایی که بتوانند آب مایع را در خود داشته باشند .
اگر جایی در آسمان حیات باشد و ما بتوانیم با آن تماس بگیریم در همین فواصل خواهد بود .
ارسال سفینه ای حامل تلسکوپ به نزدیکی آن منظومه و سیاره که بتواند اطلاعات بیشتری از آن محیط برای ما ارسال کند ، می تواند هدف مناسب بعدی اکتشافات فضایی باشد .
همینطور تعداد سیاره هایی که بتوانند آب مایع را در خود داشته باشند .
اگر جایی در آسمان حیات باشد و ما بتوانیم با آن تماس بگیریم در همین فواصل خواهد بود .
ارسال سفینه ای حامل تلسکوپ به نزدیکی آن منظومه و سیاره که بتواند اطلاعات بیشتری از آن محیط برای ما ارسال کند ، می تواند هدف مناسب بعدی اکتشافات فضایی باشد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر