تصور کنید مشابه فیلمهای علمی تخیلی مشکلی برای سیاره زمین پیش آمده و ما ملیونها سفینه ساخته ایم و همگی در آن سفاین سوار شده و به سمت نزدیکترین سیاره قابل سکونت در حال حرکت هستیم .
واقعیت این است که معلوم نیست چند هزار سال دیگر به آنجا خواهیم رسید . اما در این چند هزار سال بر ما چه خواهد گذشت ؟
اولا ما امکان افزایش جمعیت را نخواهیم داشت . از سوی دیگر هر سفینه برای تولید غذا و تصفیه فضولات باید کاملا مستقل باشد . هیچ میزان فضولات که قابل برگشت نباشد ،قابل قبول نیست .
از سوی دیگر امکان تردد بین سفاین وجود ارد . اما تقریبا غیر ضروری است . توریست فضایی وقتی به سفینه دیگر میرود ، با محیطی نا آشنا مواجه میشود. در ثانی موارد خیلی بیشتری را مشاهده نمیکند.
گر چه این نوع توریست وجود خواهد داشت ، اما به گستردگی سفرهای روی زمین نیست.
هر سفینه بصورت جزئی از کل وظایف خاصی از جامعه بزرگتر را عهده دار خواهد بود.
بخشی در کار تحقیقات پزشکی و برخی بصورت دانشگاه مجموعه فعالیت خواهند کرد. حتی مهمترین جراحی ها نیز توسط روباتهایی که از راه دور کنترل میشوند انجام خواهد شد. در واقع بیشترین جابجایی در بین اطلاعات خواهد بود.
انواع آموزشها نیز ار راه دور انجام میشود. حتی المقدور جابجایی انسانی محدود شده و در مواقع خاص صورت میگیرد. از سوی دیگر تشویق برای تنوع ژنتیکی انسان باعث میشودکه شاهد جابجایی های محدود در سفینه های نزدیک باشیم .
این روش زندگی اگر روی زمین انجام پذیرد ، بدون زحمتی برای محیط زیست باعث بقا و رشد بشریت میگردد. از سوی دیگر حیوانات و طبیعت نیز ممانند قبل از تکثیر بشر میتوانند توسعه پیدا کرده و زیاد شوند و با تعاملات طبیعی با یکدیگر ، مراحل تکامل خود را طی کنند.
این امکانات سخت نیست . تکنولوژی آن موجود است و کسریهای تکنولوژی و بهبود مستمر آن در طی شروع فرآیند گذار قابل دستیابی است.
این کار باید از جایی شروع شود و کشورهایی که از منظر تکنولوژی جلو هستند بهترین کاندیدا برای شروع این فرآیند میباشند.
