ادارات دولتی همواره تعویض سیستم های کامپیوتری دارند. آنچه موجود است معمولا نسبت به تکنولوژی روز عقب است . اما حجم بالا دارد و از همه مهمتر این که قابل استفاده است .
صدها و هزاران هارد دیسک - سی پی یو - و تجهیزات دیگر وجود دارد که با یکدیگر توان بسیار بالایی را دارند.
معمولا این تجهیزات به حداقل قیمت ممکنه به فروش میرسند یا سالها در انبارها میمانند تا کسی به فکر خالی کردن انبارها بیفتد.
میتوان این حجم از تجهیزات را با نرم افزارهایی با یکدیگر متصل نمود و یک دیتا سنتر ایجاد نمود.
گر چه خود شرکتهای دولتی اولین مشتریان این دیتا سنترها هستند ، اما توان موجود برای ارائه به شرکتهای داخلی و خارجی نیز کافی خواهد بود.
اگر بانکها و تعویض سیستم بانکها را نیز به مجموعه کامپیوترهای مستعمل اضافه کنیم ، در همه شهرهای کشور میتوان دیتا سنترهای کوچک و بزرگ داشت . و البته با حداقل سرمایه گذاری ممکنه .
مالکین دستگاه ها بصورت سهامدار و بخش خصوصی فضای استیجاری یا مالکانه برای استقرار مجموعه را ارائه خواهند کرد. میتوان از بورس هر شهر نیز برای جذب سرمایه در گردش دیتا سنتر شهرها استفاده کرد.
نه تنها شهرها ، بلکه روستاهایی مانند کندلوس نیز میتوانند مراکز دیتا سنتر شوند و کامپیوترها ی مستعمل اهالی را در محلی ( که معمولا کم هزینه تر از شهرها است ) قرار گیرند .
بازاریابی این دیتا سنترها نیز باید توسط شرکت یا شرکتهایی در داخل و خارج از کشور انجام شود. حتی شرکتهای ارائه دهنده فضای ابری میتوانند مشتری اسن دستا سنترها باشند. شرکتهایی مانند فیس بوک و آمازون و گوگل و تلگرام و غیره .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر