در حال حاضر در همه اماکن توریستی هزینه ورود و هر فعالیت توریست ها بیشتر از ایرانی ها است. وقتی خارجی ها با این واقعیت روبرو میشوند ناراحت شده و با دلخوری تصمیم به بازدید می گیرند.
آیا واقعا برای چند سنت بیشتر یا کمتر می ارزد خارجی ها را دلخور کنیم ؟
ما افتخار به میهمان نوازی میکنیم , اما در درب ورودی تخت جمشید و حافظیه و سعدیه خارجی را دلخور میکنیم .
جا دارد به ایشان به اندازه چند سنت نسبت به ایرانی ها تخفیف بدهیم. با این کار ضمن اینکه آنها احساس بدی نخواهند داشت , بلکه پول بیشتری در کشور خرج خواهند کرد.
در این که باید اشرار را از جامعه جمع نمود شکی نیست . اما هزینه نگهداری آنها در زندان خیلی زیاد خواهد شد . ضمن این که تعداد ایشان دائما در حال زیاد شدن است و خروجی ایشان از زندان نباید صورت گیرد.
زندانی نمودن افرادی اینچنینی ، باعث میشود آنها از ارزش آفرینی جامعه حذف شوند و نتوانند نقش خدمت رسانی به جامعه را ایفا نمایند. ( ارفراد جامعه باید با یکدیگر خدمتی انجام دهند و از تلاش یکیدیگر بهره مند گردند )
راه حل این است که بر اساس روحیات ایشان از آنها استفاده شود . افراد خشن و فوق خشن را باید در نیروهای دفاعی کشور مورد استفاده قرار داد . خشونت آنها در مواجهه با دشمن میتواند برای کشور مفید باشد . از سوی دیگر این فرصت به ایشان داده خواهد شد تا شغلی مطابق روحیات خود داشته باشند و اگر سایر موارد سلامتی روحی و روانی ایشان اجازه دهد ، ازدواج نمایند و تشکیل خانواده دهند.
در زمان صلح این افراد میتوانند مدافع و محافظ مرزهای کشور باشند و در زمان جنگ میتوانند از حدود کشور دفاع نمایند . استفاده از توانمندی منحصر به فرد آنها ، در روحیات ایشان نیز موثر خواهد افتاد و رفتار نا صواب ایشان با افراد جامعه را نیز تعدیل خواهد نمود.
طبیعی است که تنبیه اجتماعی این افراد باید شدید تر از سایرین باشد و بر عکس تسهیلاتی برای ایشان ( به واسطه روحیات خاص آنها ) باید قائل گردید .
افرادی که خشونت بیش از حد دارند و به ناچار باید جامعه را از شر ایشان در امان داشت نیز میتوانند در قالب شرکتهای امنیتی ( مانند شرکت بلک واتر آمریکایی ) به ارائه خدمت به جامعه بپردازند . ارتشهای دنیا در هزاره جدید به میزان گسترده ای از خدمات اینگونه شرکتهای امنیتی استفاده میکنند. ارتش ما نیز باید بتواند از خدمات مشابه بهره برداری نماید .
تک فرزندی متاسفانه عمومیت پیدا کرده و گروه بزرگی از بالغ ها در آینده بدون امتیاز داشتن خواهر و برادر خواهند بود . تصور اینکه در آینده فرزندان این افراد عمو و دایی و خاله و عمه ندارند نیز شکل متفاوتی از خانواده را برای آینده کشور رقم میزند.
برای جبران این مشکل اجتماعی کار فرهنگی و غیر دستوری باید انجام داد.
هر سال در مدارس به همه بچه‌های هم کلاسی باید آموزش داده شود و جزو وظایف مدارس گردد که هر دانش آموز باید حداقل یک همکلاسی را به عنوان خواهر یا برادر انتخاب نماید و تا آخر سال با هم مثل اعضای یک خانواده باشند.
بعضی از این دوستی های فوق‌العاده یا خواهر, برادر توافقی در سالهای آینده نیز ادامه یافته و یا بعضی از افراد در طول تحصیل چند خواهر و برادر خواهند داشت.
امروزه کوه های اورال را در شمال شرقی دریای مازندران مرز اروپا میدانند . این امر بیش از آنکه جغرافیایی باشد , سیاسی است.
نگاهی به نقشه خشکی ها نشان میدهد اروپا از ادامه سواحل شرقی دریای مدیترانه است .
به جز بخش آسیایی ترکیه , کشورهای بلوک شرق , مرز جغرافیایی قاره اروپا را تشکیل میدهد.
در واقع روسیه یک کشور تماما آسیایی است.
این امر چه تفاوتی در رفتار سیاستگذار ها ایجاد می کند؟
شاید هیچی , اما اروپا با مشخص کردن مرز خود , میتواند به رفع مشکلات فرهنگی و اقتصادی داخلی خود بپردازد. اقدامات توسعه طلبانه اروپا ( به عنوان یک بخش جغرافیایی, فرهنگی , اقتصادی ) برای خود اروپا مضر است.
موارد زیادی وجود دارد که اروپائیان باید آنرا حل نمایند . با توجه به پیشینه تاریخی و فرهنگی, هر بخش خواهان حفاظت از هویت فرهنگی خود است و کنار هم قرار گرفتن و تابع اکثریت(دموکراسی ) بودن را نمیتوانند بپذیرند.
فقط در مازندران طی یکصد سال گذشته بیش از 120 نوع پارچه محلی وجود دارد که دیگر تولید نمی گردد.
تصور امکان تولید و صادرات و استفاده داخل از این 120 قلم پارچه میتواند انقلابی در صنعت پوشاک جهانی ایجاد نماید و درآمد صادراتی کشور را چند برابر وضعیت فعلی نماید.
نه فقط مقوله پارچه و صنایع وابسته, بلکه برای هر گروه صنعت و تکنولوژی نیاز به سیاست گذاری خاصی بصورت غیر دولتی وجود دارد به نحوی که بیشترین کارایی ممکنه را ایجاد نماید .
از سوی دیگر بخش خصوصی به فکر منافع کوتاه‌مدت است . چنانچه آنها متوکل این امر شوند , منافع کوتاه مدت شخصی را به برنامه های بلند مدت عمومی ترجیح میدهند . پس چه باید کرد ؟
شرکت خصوصی مادر تکنولوژی صنایع پارچه.
این شرکت مادر تخصصی, طراح و تولیدکننده ماشین آلات پارچه باید باشد. تحقیق و طراحی و ساخت ماشین آلات جدید و البته ارائه خدمات پس از فروش بخصوص لوازم یدکی ماشین آلات مربوطه.
این مجموعه میتواند بخشی به عنوان سیاست گذاری آینده صنعت پارچه داشته باشد و البته با نظارت ( و نه دخالت ) بخش دولتی فعالیت نماید.
همه صنعت های مشابه میتوانند یک نماینده در دولت داشته باشند تا ضمن هماهنگی با دولت خواسته های صنعت را در بدنه دولت پیگیری نماید .
اداره کل سیاست گذاری های مختلف و هماهنگی آنها با هم نیز میتواند بخشی از وزارت روابط اجتماعی کشور باشد . در این وزارتخانه مسائل انسانی کشور مدیریت میگردد.
نوع پوشش ( با اولویت لباس محلی ) طریقه تبلیغات و جا انداختن آن در جامعه از یک سو با وزارت روابط اجتماعی است.
از سوی دیگر مدیریت اقتصادی و مانیتور نمودن فعالیت‌های این بخش و هر بخش دیگر اقتصادی با وزارت تجارت ( business ) میباشد .
استفاده حداکثر از دانش دانشمندان, خصوصا اساتید فن در همه بخشهای دولتی و غیردولتی لازم و ضروری است.
این گونه شرکتهای مادر را دولت میتواند راه اندازی کرده و کم کم و در طی زمان( بدون انقطاع ) درصد مشارکت بخش خصوصی را بالا ببرد .
استفاده از آخرین تکنولوژی های کسب و کار و دنیای دیجیتال نیز نباید فراموش گردد.
مکانیزم استفاده از آخرین دستاوردها در مدیریت این سازمانها و تداوم استفاده از آخرین تکنولوژی ها باید توسط بخش دولتی به نحو مقتضی تدوین و کنترل گردد. ( شاید چیزی مشابه سازمان استاندارد که به بعضی شرکتهای اجازه میدهد حجم و کیفیت کالا و خدمات را کنترل نمایند به بعضی شرکت‌ها مجوز بررسی و اعلام خطای سازمانها را داد . چیزی مثل اعلام تحلیل اقتصادی بورس توسط شرکتهای مختلف)
