در باب شکر سخن بسیار گفته شده است . اما یکی از نظرات ملموس تر است .
وقتی کسی را دوست داشته باشیم ،خیلی زیاد- همه چیز او را دوست داریم . وقتی به ما چیزی میدهد ، دست و لطف دادن را میبینیم . در حد افراطی آن اگر ناملایمی هم از او به ما برسد ، آنرا هم دوست داریم . شکستن ظروف بچه های خردسال برای والدین میتواند لذت بخش باشد تا حدی که همه شکستنی جات را به دست بچه خردسال بدهند تا بشکند!
از سوی دیگر آنچه خوب و شیرین است نیز اگر از او برسد ، آن نیز لذت بخش است . کار به جادی میرسد که هر چه از او برسد ، از او ممنون میشویم . تشکر که آن را دادی . از آن لذت میبریم ، حتی اگر ناملایمی باشد . این مرتبه شکر است ، چه بر زبان آید و چه نیاید. لذت بردن از هر آنچه خداوند عنایت فرماید ، چه لطف و چه قهر . آنچه به منصه ظهور میرسد ، واقعا لطف است . چرا که قهر او نیز نوعی بنده نوازی است .
بعضی گفته اند که " استفاده از آنچه عنایت کرده در جای خود " و این عدل است که مرتبه بالاتری است .
والسلام
