در خصوص غیبت امام دوازدهم این سوال مطرح میشود که چرا ایشان غیبت کردند . طبیعتا امر الهی بوده و در حد کوچکتر نیست که همه وجوه یک فعل بزرگتر را درک کند. اما به خودمان میتوانیم بپردازیم و رفتار خود را میتوانیم تحلیل کنیم .
" آب دریا را اگر نتوان کشید *** هم به قدر تشنگی باید چشید " . به اندازه درک شخصی میتوان از جنبه های مختلف به موضوع پرداخت .
یکی از موارد قابل توجه این است که ما مدعیان شیعه بودن ایشان ، که هستیم و اگر ایشان را بشناسیم با ایشان چگونه برخورد خواهیم کرد ؟
ببینیم شیعیان زمان ائمه با آنها چه کردند ؟
اما اول ما علی ع و مراتب ایشان فوق قلم و دفتر است . ایشان توسط یکی از شیعیان و خادم حضرت شهید شدند. نقل است که امام به ابن ملجم می فرمودند ، تو مرا بشهادت خواهی رساند و ابن ملجم گریه کرده به دست و پای ایشان می افتاد که قربانت گردم ، لطفا مرا به قتل برسانید تا مرتکب چنین جنایتی نگردم . امام فرموده بودند که " قصاص قبل از جنایت نمیتوان کرد "
امام دوم ما امام حسن مجتبی ع . ایشان وقتی کید معاویه را در شوراندن لشگر کوفه بر علیه خود دیدند با دو هزار شیعه منتخب ( خالص و بهتر از بقیه ) به سمت خوزستان عقب نشینی کردند . در بین راه یکی از محافظان حضرت با شمشیر به ایشان حمله کرد و ایشان را مجروح ساخت . ضربه شمشیر به پای ایشان نشست و طین مانع شد تا شمشیر پا را جدا نمیاد . ایشان از این واقعه جان سالم بدر بردند . اما شهادت ایشان به دست اهل منزل و کسانی محقق شد که ایشان را میشناختند و طبیعتا از عتشقان وجود مبارکش بودند .
امام سوم حسین سید الشهدا ع . این ما بودیم که برای ایشان نامه نوشتیم و وقتی آمد به قتلش شتافتیم . گروهی از ما نیز که برای قتل حرکت نکردند ، در خانه نشستند تا امام بیاید و آنها را نجات دهد . دیدیم آنچه باید و شنیدیم آنچه نباید .
اما امام چهارم زین العباد علی بن الحسن ع ایشان پس از واقعه کربلا و سفر شام در مدینه ساکن شدند و تحت فشار حکومت اموی بودند . این واقعه ادامه داشت تا مطابق آنچه نوشته اند حاکم اموی مدینه ایشان را مسموم کرد .
امام پنجم ما باقر اعلوم حضرت محمد بن علی ع فرمودند منم آن نباء عظیم ...
شهادت ایشان نیز به دستور پادشاه اموی و به روش مسموم کردن اتفاق افتاد. در خصوص روش مسموم کردن نیز داستانهای مطرح شده مختلف است .
امام ششم ما صادق آل محمد جعفر بن محمد ع است . ما خانه ایشان را آتش زدیم و در هنگام زندانی کردن ایشان مانع نشدیم تا به دستور حاکم وقت مسموم و شهید گردید .
حضرت کاظم امام هفتم و معروف است که سالها در حبس بودند . از جمله نقل است سبب سخت گیری خلفا نسبت به ایشان ، به واسطه سعایت خویشاوندان ایشان بوده است .
نقل است که بعد از مسموم کردن ایشان چند نفر شاهد شهادت دادند که ایشان به مرگ طبیعی از دنیا رفته و مسموم نشده اند .
امام هشتم ما امام علی بن موسی الرضا ع همه میدانند که ایشان به دعوت مامون به خراسان رفته و در نهایت به دست مامون مسموم و به شهادت رسید . اما نقل است که بعضی شبها مامون امام را خواسته و در نهایت با گریه سر بر دامان ایشان گذاشته و درخواست میکرده قبول خلافت کند و مامون را از شقاوت کشتن ایشان نجات دهد . این اتفاق نیفتاد تا شد آنچه شد . مامون نیز از ما بود . و اگر دست دهد ما هم در همان خطر هستیم .
امام نهم ما حضرت محمد بن علی الجواد است . همسرش دختر مامون عباسی مرتب بر علیه ایشان به مامون نامه سعایت مینوشت . بعد از مامون بدستور حاکم وقت ایشان به بغداد احضار و در همانجا مسموم و در کاظمین مدفون گردیدند.
امام دهم ما امام علی بن محمد الهادی النقی ع . چه گفته آید که با امامان خود چه کردیم ؟ در مدح ایشان آنقدر گفتیم که یکی از ما بر خدایی ایشان بیعت میگرفت که در نهایت به دستور ایشان و توسط جنید بغدادی کشته شد . امام بهشت را به قاتل آن فرد غلو کننده بشارت دادند .
ایشان را نیز مسموم کردند. و در غربت و سامرا مدفون گردید .
امام یازدهم ما حضرت حسن بن علی العسگری ع است . ایشان را در پادگان نظامی در اسارت نگاه میداشتند. نظر به این که بهانه ای برای نگهداری ایشان در پادگان سامرا داشته باشند ، منسب نظامی به ایشان داده شد . نظر به این که مشهور بود آخرین امام ، امام دوازدهم است . لذا مداقبت از ایشان بسیار زیاد بود و در نهایت ایشان نیز مسموم و به شهادت رسیدند .
امام دوازدهم ما حضرت حجت ابن الحسن العسگری است ایشان در سنین پائین به امامت رسیدند و بر پدر بزرگوارشان که 28 سال بیشتر نداشتند نماز خواندند .
شیعیان منتظر بودند ببینند امام بعدی کیست ؟ اما نه فقط در میان دشمنان ، بلکه در میان شیعیان نیز عده ای با دریافت پول ( اله الناس ) بدنبال یافتن ایشان و خبر دادن به دستگاه حکومتی بودند . بعد از نماز ایشان به غیبت صغرا رفتند . در این دوره خواص ایشان به زیارت ایشان مشرف میشند و خدماتی انجام میدادند . چهار نفر وکلای ایشان بودند که وظیفه نامه رسانی داشتند . آنها نامه های شیعیان ( و مسلمین ) را خدمت ایشان رسانده و جواب نامه ها را بر میگردادند .
نفر چهارم ، نامه رسانی بعد از خود معرفی نکرد و از جانب امام پیام داد که ایشان به غیبت کبری رفته اند .
غیبت کبری یعنی بصورت معمول کسی خدمت ایشان نمیتواند برسد . ما شیعیان ایمان داریم که ایشان زنده هستند و جایی در روی زمین زندگی میکنند . طبیعتا مانند سایر انسانها ایشان نیازمندی خوردن و آشامیدن را دارا هستند و سرما و گرما ایشان را مانند سایر ابنا بشر متاثر میکند . بنابراین حتما عده ای در منزل به ایشان خدمت میکنند . این یعنی در همه زمانها افراد معدودی که احتمالا تعداد ایشان در هر زمان به انگشتان دو دست نمیرسید ایشان را به چهره میشناختند . اما به واسطه اینکه فرمودند هر کس بگوید امام را دیده ام دروغگو است ، آنها توان بیان آنچه دیده اند را ندارند. ضمن این که آنها دارای مراتب بالایی هستند و خلاف فرمان امام کاری نمیکنند. ضمن اینکه گفته اند " هر که را اسرار حق آموختند *** مهر کردند و دهانش دوختند "
انتظار ما نیز جای خود دارد . عده ای از ایشان به نام منتقم ام المومنین فاطمه زهرا س نام میبرند . د رحالی که ایشان سیره و شباهت به پیغمبر دارند و پیغمبر رحمت للعالمین بودند . امام دوازدهم ما نیز رحمت للعالمین هستند . در زمان ایشان نیازی به انتقام نیست . دوره ایشان دوره مرحمه است .
خوشا آنان که در زمان ظهور ایشان زندگی میکنند و در زمان حیات ایشان به پیروی ایشان از دنیا میروند .
