گویند روز قیامت فردی را آوردند و حسابش را در کفه ترازو گذاشتند و همه فرشته ها متفق القول تائید کردند که این فرد جهنمی است .
فرمان آمد او را به سمت جهنم ببرید .
همینطور که او را به سوی جهنم میبردند ، فرد بر می گشت و عقب را نگاه می کرد . خداوند فرمود او را بیاورید و بپرسید چرا بر می گردد و عقب را نگاه می کند .
او را آوردند و از او پرسیدند . گفت : آن زمان که گناه می کردم ، امیدوار بودم که مرا می بخشی . وقتی حکم جهنم صادر شد و مرا به سوی جهنم می بردند ، بازگشت من برای این بود که ببینم آیا حالا مرا بخشیده ای ....
خداوند فرمود این امید او را در کفه ترازو بگذارید ...... و این فرد به واسطه سنگینی امید به خداوند به بهشت رفت .
امید خیل مهم است . نا امیدی کفر است .
در هیچ امری از لطف خداوند نباید ناامید بود .
