اول یادآوری کنم که تمام موارد زیر نظر نگارنده است . هر کسی باورهایی دارد و بر اساس آن جهان بینی فرد شکل می گیرد .
خداوند رب است . مربی است . از جمله مربی تک تک افراد بشر . این برای او میسر است که تمام جزئیات همه افراد بشر را کنترل نماید و بهترین طریقه رشد را برای هر فرد فراهم آورد . خود فرد با تصمیم ها - خواستن ها و نخواستن ها وارد این آموزش میشود یا رشد می کند و یا عقب می نشیند . ( یک هنر خداوند این است که تربیت دیگران باعث نمی شود آزادی انتخاب های فرد تحت تاثیر قرار گیرد . او از قبل همه را می شناسد و زمینه ها را برای رشد همه فراهم کرده است )
کسانی که عقب می نشینند ، جوهر وجودی خود را زایل می کنند . بنابراین با تشویق و تنبیه فرد را وادار به رشد می کند . ( خوب همه چیز مال او است . چه کسی میتواند بگوید چرا می خواهی ما رشد کنیم ؟ گرچه برای این سوال هم پاسخ هست . خود فرد پرسنده جواب خواهد گرفت بر اساس فهم و درک خود از خود خداوند ) این تشویق ها - فرح و آسایش روحی و خیلی چیزهای دیگر است . اما تنبیه ها ناراحتی و فشارهای جسمی و روحی که از جمله دیگران مسبب آن به نظر می آیند . اگر فرد متوجه شد و به راه آمد که فشار کنار می رود . در غیر این صورت فشارها بیشتر می شود . خداوند ما را نیافریده که عذاب دهد . ما را آفریده که رشد کنیم .
از جمله برای افراد بشر غریزه گذاشته و اعتدال رفع غریزه ازدواج است . اما جفت شدن آدم ها یکی از ابزار رشد فردی است . در سختی ها و کشاکش مشکلات بعضی کم آورده و پا پس می کشند .
میشود اینطور متصور بود که خداوند می گوید : من یک مقدار سختی می خواستم به تو بدهم تا رشد کنی ، اگر نمی خواهی من راه های دیگری هم دارم .
سختی ها خواهند رسید و چه بسا بیشتر ، اما فرد از مزایای جفت بودن و خانواده داشتن محروم می گردد.
واقعا سخت است به کسی که در حد تحمل خود قرار دارد بگوئیم کمی صبر کن . اما اگر این صبر را نکند ، سختی بیشتری در پیش خواهد داشت .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر