ساده ترین و ارزانترین وسیله جنگ و دفاع ، پرتاب سنگ است . از این ابزار ، چوپان ها برای ممانعت از حرکت گوسفندان نیز استفاده می کنند . همچنین برای دور کردن یا شکار حیوانات کوچک . 
این مهارت را در بازی گردو بازی مشاهده می کنیم . تقریبا همه مردم این سرزمین در گذشته ها این بازی را انجام داده اند و در آن مهارت دارند .
سلاح ارزان بعدی یک تکه چوب است که نوک آن تیز شده باشد .
این سلاح را می توان پرتاب کرد یا اگر کمی بلند باشد ، مشابه نیزه از آن استفاده کرد. طبیعتا جنگاورانی که سلاح مشابه داشتند با هم درگیر می شدند . بنابراین مهارت استفاده از نیزه های کوتاه ( معمولا دو عدد - در هر دست یکی ) خود یک مهارت رزمی به حساب می آمده و تمرین های خاص خود را داشته است . نمونه این تمرین ها را در رقص با چ.ب قوچانی مشاهده می کنیم .
گاه مبارزان از چوبی سنگین تر و قوتی استفاده می کردند . چیزی که می توان آن را با گرز برای ثروتمندان مقایسه کرد . مبارزه با این چوب حدود دو متری نیز شگردهای خاص خود را داشت . در منطقه مازندران معمول بود که برای ضربه پذیری جنگ ها با این چوب ، از پوشش نمودی استفاده می کردند . گر چه بدن آسیب می دید ، اما شکستگی استخوان اتفاق نمی افتاد .
جا دارد متخصصان امر با دید علمی به این وسایل و بازی های سنتی نگاه کنند و حقیقت های در دست فراموشی تاریخ این سرزمین را استخراج نمایند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر