تجربه بالا خوب است, اما لزوما به معنای ارتقا شغلی نیست.
سرپرستی و مدیریت, کار تخصصی خاصی است که همه کارشناسان توان یکسانی در آنها ندارند.
طبیعتا خلاف سیستم درجه داری ارتش , لزوما گروهبان ها , همگی نباید استوار شوند. همچنین همه ستوان ها نباید سرگرد گردند.
در واقع هر کدام از این مراحل نیازمند امتحانات و توانمندی خاصی است.
ممکن است برای درجه استواری از گروهبان ها امتحان بعمل آورده و استوار را انتخاب کنیم , اما همه گروهبان ها توان استواری ندارند و این هم عیب نیست.
خیلی جاها شخصی که برای استواری (درجه‌ای در ارتش ) مناسب است, برای گروهبان بودن خوب نیست و در سمت یک گروهبان امتیاز خوبی نخواهد داشت.
از طرفی این امکان وجود دارد که افرادی خارج از گروهبانها آمادگی بیشتری برای درجه استواری داشته باشند.
در مورد سمت ها و شغلهای سازمانی دولتی و خصوصی نیز این وضعیت وجود دارد.
نه تنها ارتقای شغلی ، بلکه استقرار در یک شغل نیز در طول زمان شرایط متفاوتی دارد . برای مثال برای هر شخص رانندگی سواری در شهر ، با افزایش سن و یا حالتهای مختلف روحی ممکن است دچار تفاوت اساسی گردد.
تا حدودی که حفظ شغل ثابت برای طرفین مشکل عمده ایجاد نکند میتوان یک نفر را در یک شغل نگاه داشت ، اما با پیشرفت تکنولوژی و پارامترهای محیطی و داخلی مختلف ممکن است نگاه داشتن یک نفر با تجربه در یک سمت توجیه نداشته باشد .
چه باید کرد ؟
آزادی جابجایی و انتقال در موقعیتهای شغلی میتواند یک عیب برای طرفین باشد. از سوی دیگر این امر را طرفین میتوانند بصورت یک حسن در نظر بگیرند و از مزایای آن منتفع گردند.
آموزش برای مواجهه با این تغییر مداوم برای طرفین مهم و باعث پذیرش فرهنگی میگردد.
از سوی دیگر انتخاب افراد بر اساس نیاز مهم است و این امر باعث کاهش استرسهای متداول محیطهای کاری میگردد.
امکان رشد حقوق در هر شغلی ( در محدوده خاص خود ) باعث میشود که افراد سطح خود را دانسته و با افزایش توانمندی بدنبال پایه های بالاتر شغلی بگردند. از سوی دیگر کارشناسان زبده نیز میتوانند پولهای بیشتری از مدیران خود را بدست آورند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر