باید همه کشورهای منطقه با ما درهم تنیدگی اقتصادی داشته باشند . آنچنان که در آینده هیچ یک از کشورهای همسایه تصور حمله نظامی به ما را نداشته باشند . در آینده چنانچه تمایلی در سیاستمداران این کشورها پیدا شد که جنگ دیگری را در منطقه راه بیندازند ، این درهم تنیدگی اقتصادی از داخل آن کشورها مانع اقدام سیاستمداران خواهد بود .
زمینه های مشترک مورد علاقه نه تنها انرژی خواهد بود ، بلکه این درهم تنیدگی باید شامل مسائل فرهنگی ( فیلم سازی و غیره ) اشتراک آداب و رسوم ها و هر آنچه امکان پذیر باشد را شامل گردد .
واقعیت این است که مرزها خطوط قراردادی سیاسی برای اداره نمودن مناطق جغرافیایی است . بنا براین مردم دو سوی مرزها با هم تفاوت چندانی ندارند . ( اکثرا نسبتهای فامیلی نیز دارند ) لذا باید ارتباطات را هر چه بیشتر فراهم نموده و اتصال مردم را با یکدیگر فراهم آورد . توسعه راه های مرزی – تبادل اطلاعات و فروشگاه های مشترک خرده فروشی – توسعه تجارت مرزی و غیره میتواند این ارتباط را توسعه دهد.
اگر بتوان همه کشورهای منطقه را مانند زنجیر به هم متصل نمود و آنها را نیز با همسایگان خود همین کار را انجام دهند ، مشکل دوگانگی و احتمال بروز جنگ و مشکلات اجتماعی در جوامع به حداقل خواهد رسید . این بازی برد برد برای همه مفید خواهد بود . سیاستمداران – تجارت پیشگان و همه مردمی که در هر کجا زندگی میکنند از مزایای ارتباط بهره مند خواهند شد .
