آنچیزی که در مدیریت کشورها مد بسیار مهم است ، حفظ حداقل معیشت برای همه مردم میباشد . از طرفی راه کار مناسب برای برون رفت از مشکلات معیشتی را در اشتغال جستجو میکنند.
اولا باید به این نکته توجه کرد که اشتغال بیشتر لزوما باعث بالا رفتن معیشت نمیشود ، در ثانی طبقاتی از جمعیت که مشکل معیشت دارند گروه خاصی از اشتغال را میتوانند اشغال نمایند.
معیشت افراد را نیز میتوان با موارد غیر اشتغالی فراهم کرد.
برای مثال زنان سرپرست خانوار توان کارکرد کمی دارند . اگر ایشان را در خارج خانه به اشتغال سرگرم کنیم ، توان حفظ و مدیریت و تربیت خانواده دچار مشکل میشود.
همچنین روشهایی مانند داشتن سهام و کسب درآمد - استفاده از امور خیریه برای اداره خانوارهای نیازمند از دیگر مواردی است که میتواند معیشت افراد و خانواده ها را تامین نماید .
ترکیب نیازمندیهای جوامع و اصلاح رفتارهای غلط اجتماعی میتواند باعث رفع معیشت جوامع گردد.
در برخی موارد این کار با تولید اشتغال قابل رفع است و در برخی دیگر از موارد لازم است از امور خیریه استفاده نمود ( مانند بزرگ کردن یتیمان ) در برخی موارد نیز با بخشش سهام به میزان کافی ( غیر قابل انتقال ولی قابل تبدیل به سهامهای دیگر ) افراد میتوانند معیشت خود را تامین نمایند. اگر این موارد ناکافی باشد ، افراد و جوامع با واگذاری این دارایی ها سعی در تامین کوتاه مدت زندگی خواهند گرفت . این اتفاقی است که با کارتهای یارانه در بعضی نقاط دورافتاده دیده شده است .
