امروزه کمتر اثری از ایجاد یا توسعه مترو در کشورهای پیشرفته به گوش میرسد . گویی محاسبات حمل و نقلی به گونه ای جواب میدهد که ایجاد مترو اقتصادی نیست !
اما جدای از این که این کار با تکنولوژی و علوم موجود باید اجرا شود یا خیر موارد دیگری نیز در این میان خودنمایی میکند.
شکستن خط های طولانی باعث میشود که بتوان در سوی خط شکست ، تناوبهای مختلفی از حرکت قطار را ایجاد کرد و این بدان معنی است که هزینه کل حرکت قطارها کمتر شده و ضریب بهره برداری بخصوص در ساعات شلوغی بهبود یابد.
اقداماتی مانند ایجاد مسیر ( پیاده رو متحرک) بین دو ایستگاه میدان ولیعصر و چهار راه ولیعصر باعث میشود خط طولانی فعلی منقطع شده و امکان حرکت قطارهای کوچکتر یا با نتاوب متفاوت از دو سوی مسیر امکان پذیر باشد . از طرفی حجم تخلیه و بارگیری قطارها در این ایستگاه ها که خود به خود ظرفیت بالای حمل و نقل را میطلبد را میتوان با پیاده رو متحرک برطرف نمود.
در بسیاری از طول مسیر ایستگاه های ایجاد شده ، امکان حرکت افقی با استفاده از مسیر پله برقی در محاسبات گنجانده نشده و از این امتیاز موقعیت بهینه ایستگاه زیر زمینی و محل خروج استفاده نشده است .
موارد زیادی وجود دارد که با محاسبه و اندیشه ، امکان بهبود مشکلات و کاهش هزینه ها وجود داشته که متاسفانه استفاده نشده است.
در وضعیت فعلی نیز میتوان خیلی کارها صورت داد. باید از متخصصین حمل و نقل خواست تا مطالعه مجددی با دید بازتر و بصورت کارشناسی جهت بهبود و افزایش راندمان مجموعه مترو انجام دهند.
استفاده از مشاور خارجی که با علم روز این محاسبات را در شهرهای بزرگ اروپا و آسیا انجام میدهند میتواند نتایج خوبی داشته باشد .
اگر خروجی طرح را با زبان فارسی از ایشان بخواهیم ، آنها ناچار هستند از مترجم مهندس مرتبط داخلی استفاده کنند و برای اطمینان از صحت ترجمه باید اطمینان یابند ، کارشناس فارسی زبان مطلب را فهمیده است .
این یعنی انتقال علم از مشاور خارجی به افراد فارسی زبان بدون رانت صورت خواهد گرفت .
(جا دارد از عدم تهویه مناسب ایستگاه های مترو نیز یادی کنیم )
