در طول تاریخ شاهد بوده ایم که انواع سلاح های نظامی باعث شدند که یک طرف از دیگران پیشی بگیرد.
اما طرف های درگیری به سرعت سیستم دفاعی آن را ساخته و خود را به آن سلاح ها مجهز کردند .
طرفین باید در یک رقابت پر سرعت ساخت و توسعه سلاح درگیر شوند که هر از چند گاهی یکی از طرفین پیش خواهد افتاد.
این رقابت پرسرعت تسلیحاتی منابع کشورها را مصرف می کند .
در حالی که هیچ عایدی برای طرفین ندارد . تنها برای مدت کمی ، امنیت آنها را تامین می کند. شاید روشهای ارزان تری برای تامین امنیت در جهان وجود داشته باشد .
مثل ارتباط اقتصادی با سایر کشورهای جهان و البته دیپلماسی .
این ابزارها کشورها را از داشتن سلاح های نظامی بی نیاز نمی کند . اما میزان سرمایه درگیر با آن را به شدت کاهش می دهد .
در حیات این دوران کشورها خوب است از همه ابزارهای ممکن برای داشتن امنیت با قیمت های معقول اقدام گردد . تمام تلاش ها در یک سو قرار نگیرد . چیزی که در کره شمالی شاهد هستیم ، حد افراط گسیل منابع برای سلاح های کشتار جمعی است . در حالی که اگر منابع این کارها به ایجاد رفاه اقتصادی مردم می پرداخت ، اوضاع آنها چیز دیگری بود . حتما کره ای ها بعد از دیدار ترامپ با رهبرشان می توانستند حد متوسطی را بیابند که ضمن تامین امنیت آنها ، رفاه و آسایش بیشتری برای مردمشان فراهم آورند .
