اهل معرفت اذعان می داشتند که هیچ بشری بهای بهشت را ندارد . لذا توان خرید بهشت را ندارد . از این رو کسانی که اعمال فرامین الهی را انجام می دادند , به بهانه " ظلوما جهولا " از درگاه احدیت درخواست عفو گناهان و در نتیجه مسافر بهشت شدن درخواست می کردند. ( بهانه ضعف خود را می آوردند که نتوانستند آنچه خواست خداوند است به جای آورند - اینگونه بهانه برای بهش مقبول است )
مرتبه بالاتر هم کسانی بودند که دوزخ و بهشت را حجاب می دیدند و به این حجاب ها نپرداخته و به صاحب دوزخ و بهشت نظاره می کردند .
اما فقیری گفت که گر چه کسی بهای بهشت را ندارد. اما صاحب بهشت در پی بهانه است تا بندگان را به بهشت ببرد . خداوند خلق را برای سوختن خلق نفرموده . از این رو همان طور که وعده فرموده ، که اگر اطاعت پیغمبر و خدا را بکنید به شما مزد میدهم , حتما مزد را خواهد داد .
گر چه این مرتبه بهشت پایین ترین مرحله بهشت است .
توجه به این نکته " رب " را باید در نظر داشت که " آموزش گیرنده را مرحله به مرحله تربیت می کنند " و اول مرتبه آموزش انجام ظاهر عبادات به قدر وسع است تا کم کم همه واجبات را به نحو اکمل انجام دهد و کم کم در طی آموزش ذوق و حلاوت عبادت و بندگی در دلش پیدا شود و این شوق اجر بهشتی دارد . کم کم بنده با این شوق به پیش میرود و سختی اطاعت امر الهی را شیرین خواهد یافت تا حدی که چشم به فرامین الهی میدوزد و روی از خلق می تابد . گرچه میان ایشان است ، اما نگاه به سوی یکتا دارد . .... الا بینهایت ...
پس مرحله اول برای کسانی که شروع اعمال میکنند و به سوی بندگی خداوند راه میسپارند ، اگر در این مرحله از دنیا بروند ، چون در راه بودند برای ایشان حد نهایت مقبول خواهد بود . به شرط اینکه هر کجا هستند توقف ننموده و آن مرحله را برای خود محل استقرار نگرفته باشند .که مانند کسانی هستند که جوهره وجود را به مطاع اندک فروخته اند . حد بشری خیلی بالاتر از همه مراحلی است که بشر در طی عمر میتواند به آن برسد . لذا حرکت دائم لازمه استفاده صحیح از عمر است . و برای کسانی که در سفر از دنیا بروند ، اجر به مقصد رسیده ها منظور میشود که بخشش و الطاف خداوند بینهایت است .
