کره زمین دز منطقه خاصی از منظومه شمسی قرار دارد , که در این منطقه آب میتواند بصورت مایع وجود داشته باشد . فاصله از خورشید برای این امر خیلی مهم است , بطوری که سیارات همسایه ( مریخ و زهره ) این امکان را ندارند .
اما در محدوده این فاصله از خورشید ( و در مجموعه همسایگان نزدیک ) آب نباید وجود داشته باشد ( آن هم به این میزان زیاد )
اکثر دانشمندان معتقدند که این آب بعدها و از خارج از منظومه , بصورت شهاب سنگ به زمین رسیده است .
از سوی دیگر ماه را داریم , که از جنس زمین است . همچنین میدانیم , چیزی به اندازه ماه با زاویه خاصی به زمین برخورد کرده و بدین وسیله ماه از زمین جدا شده است .
اندازه جرم آن شهاب سنگ تقریبا برابر جرم ماه ( با ماده تشکیل دهنده کره زمین و جرم حجمی تقریبی 5 و 6 ) است .
بنابراین اگر قسمت عمده آن شهاب سنگ , آب بوده باشد , بدین وسیله آب کافی به سیاره زمین رسیده و همچنین ماه به عنوان محافظ سیاره زمین از اجرام فضایی و ثبات دهنده محور گردش کره زمین شکل گرفته است . ( اندازه آن شهاب سنگ حاوی آب باید حدود 5 ویا 6 برابر ماه بوده باشد )
بدین ترتیب امکان وجود حیات در زمین بوجود آمد .
برای بررسی امکان حیات در سیارات سایر منظومه ها باید امکان رسیدن یک شهاب سنگ حاوی آب کافی و با سرعت مناسب و در زمان مناسب , به طوری که یک ماه از آن سیاره خارج شود را در نظر گرفت .
سیاره بدون ماه ثبات محور گردش ندارد . و عدم ثبات محور گردش باعث بوجود آمدن طوفانهای وحشتناک و عدم امکان خروج حیات از دریا و حتی عدم امکان رشد حیات در دریاها خواهد بود .
همچنین جو کافی برای محافظت سیاره از امواج فرا بنفش نخواهیم داشت .
اندازه سیاره و اندازه خورشید آن هم مهم است , خورشیدهای بزرگتر عمر کوتاهی خواهند داشت و به شرط داشتن بقیه شرایط در زمین آن منظومه , حیات فرصت رشد نخواهد داشت .
برای خورشیدهای کوچک تر نیز سرعت گردش اجرام به دور آن و به دور خود کوتاه تر شده و تغییرات تابستان و زمستان و شب و روز و جزر و مد, شرایط حیات را بسیار سخت خواهد کرد , این یعنی شاید در بهترین شرایط در طول کل زمان حیات سیاره , یک پیشرفت در حد دایناسورها برای آن سیاره امکان وقوع داشته باشد .
این همه نشان میدهد که شرایط حیات باید کاملا با زمین ما مشابه باشد .
اگر تفاوت ها را برای حیات بخواهیم بررسی کنیم معقول تر خواهد بود.
اندازه خورشید آن سیاره باید تا حدود 90% با خورشید ما مشابه باشد .
اندازه زمین نیز به همین ترتیب .
زمین با جاذبه زیاد , اجازه قد بلند کردن گیاهان و درختان را نمی‌دهد ( یعنی اکسیژن کافی در جو بوجود نخواهد آمد ) و جاذبه کمتر , اجازه داشتن ضخامت کافی از جو سیاره را نخواهد داد .
ماه آن سیاره نیز باید در حدود ماه زمین باشد .
ماه بزرگتر جزرو مد بزرگتر و مشکل برای خروج حیات از دریا و ماه کوچکتر ثبات کمتر محور گردش سیاره را در پی خواهد داشت .
( شاید ترکیب دو یا چند ماه بتواند شرایط مشابه کافی ایجاد کند )
وجود مشتری در منظومه نیز برای از بین نرفتن حیات روی زمین مهم است .
سیاره احتمالی ما باید محافظی چون مشتری در منظومه خود داشته باشد تا با جرم زیاد خود , قطعات سرگردان خطرناک را به سوی خود جلب نماید .
در غیر این صورت , امکان برخورد آنها با هر سیاره , به شدت حیات را دستخوش خطر ( تا حد انقراض کامل ) خواهد کرد .
با توجه به این که این موارد را بیشتر ادامه داد .
برای جستجوی حیات در خارج از منظومه شمسی دانشمندان متغیرهای بیشتری را باید در نظر بگیرند .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر