معروف است که ایران کشور ثروتمندی است و به دلیل منابع نفت و گاز و سایر معادن ......
درآمد ایران از همه موارد ، در بهترین سالها 100 میلیارد دلار بود .
اما این رقم کل سود نبود ! هزینه استخراج ، حمل و نقل ،بنادر و غیره حدود 30 میلیارد بود .
از 70 میلیارد بقیه باید مالیات اخذ شود . که در اینجا کسر نمیکنیم ( حدود 50% مالیات تعلق میگیرد )
اگر در آن روز جمعیت ایران 70 میلیون نفر بوده باشد ( با تقریب ) سهم هر ایرانی 1000 دلار خواهد بود – در سال .
آن روز دلار حدود هزار تومان بود ، اما اگر به قیمت فعلی هم بگیریم 3000 تومان ( برای این که رقم را حس کنیم ) میشود 3 میلیون تومان در سال . با تقسیم بر 12 برای هر ماه 250 به ازای هر فرد میشود .
این رقم تا سرانه 45 هزار دلار قطر و در همین حدود کویت قابل مقایسه نیست .
هزینه های زیادی از این 250وهزار تومان ماهانه باید پرداخت شود که اگر قید گردد از اصل ماجرا فاصله خواهیم گرفت .
ایران کشور ثروتمندی است اما ثروت آن زیر زمین نیست ، روی زمین است .
ثروت این کشور کار مردان و زنان و اندیشه ایشان میباشد. اذعان میشود سرانه درآمد ناخالص ملی ایران حدود 2000 دلار است یعنی دو برابر سهم نفتی محاسبه شده بالا . از طرفی میانگین کار مفید در ایران را 8 دقیقه اعلام کرده بودند ( منبع آن مقالات سازمان بهره وری کشور ، اوایل دهه 80 )اگر با 8 دقیقه کار معادل تمام منابع نفتی و غیر نفتی کار کرده ایم ، با 8 ساعت (480 دقیقه ) کار در روز چه ثروتی میتوانیم ایجاد کنیم؟
این داستان برای افغانستان نیز در حال تکرار است . منابع معدنی افغانستان ( گر چه امروز راه مناسب برای حمل آن موجود نیست ) تنها امید اقتصادی مردم افغانستان است .
گر چه از این منابع خدا دادی باید استفاده کرد ، اما از اصل فعالیت و تلاش نباید غافل بود.
مشکلات بالا بردن راندمان کار از 8 دقیقه خود نوشتار دیگری را میطلبد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر