راه کار قضیه ساده است و البته خطرناک . خطر در آنجا است که دولت با انگیزه های پوپولیستی این کار را برای یک دوره بلند مدت ادامه دهد . یادمان باشد که این کار یک اقدام کوتاه مدت است .
دولت میتواند ضمانت کند هر آنچه تولید کنندگان در بخش فلزات پایه و سیمان ( و برخی کالاهای مشابه ) فروش نرفته را برای مدت یک سال خریداری نماید .
این اقلام نیز بصورت کالاهای استراتژیک در انبارهای مناسبی نگهداری گردد .
بدیهی است که این کالاها باید به مصرف بعضی از کارخانجات دولتی در دوره‌های بعدی برسد .
کارخانجاتی مانند کشتی سازی خلیج فارس , صنعت خودرو , صنعت نفت ( بخشهای مختلف ) و غیره .
با این کار , این کارخانجات فعال شده و با حداکثر ظرفیت شروع به تولید کرده و برای بخشهای دیگر اقتصاد نیز ایجاد تقاضا خواهند کرد .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر